Volgens nieuw onderzoek zal de Engelse NHS tegen het einde van het decennium tot 40.000 extra bedden nodig hebben – het equivalent van ongeveer 65 extra ziekenhuizen – omdat het geconfronteerd wordt met een opkomend tij van ziekte en sterfte onder de “babyboom”-generatie.
De bevindingen onderstrepen de spanning tussen het verlichten van de belastingdruk in het VK en het voldoen aan een steeds grotere behoefte aan openbare diensten door een vergrijzende bevolking, terwijl conservatieve leiders strijden om lagere belastingen te beloven.
Deskundigen zijn van mening dat de door de belastingbetaler gefinancierde gezondheidsdienst lessen moet trekken uit andere landen die effectiever zijn gebleken in het bouwen van bruggen tussen ziekenhuis- en gemeenschapszorg, waardoor de druk op ziekenhuisbedden wordt verlicht.
De vertrekkende premier Boris Johnson won de algemene verkiezingen van 2019, deels met een belofte om 40 nieuwe ziekenhuizen te bouwen, maar de Health Foundation, die het onderzoek voor de FT uitvoerde, zei dat zijn berekeningen suggereerden dat “een veel grotere toename van het aantal bedden” nodig was.
In de afgelopen 30 jaar is het totale aantal beschikbare bedden in Engeland meer dan gehalveerd, maar investeringen in gemeenschapsdiensten om de gevolgen van bezuinigingen op te vangen, zijn uitgebleven.
Dit staat in contrast met andere landen zoals Nederland, Zweden en Denemarken, die vergelijkbare bedden per hoofd van de bevolking hebben als het VK, maar de zorg buiten het ziekenhuis hebben versterkt om ervoor te zorgen dat mensen kunnen worden verzorgd – en uiteindelijk kunnen sterven – bij of dichter bij huis.
De analyse van de Stichting suggereerde dat er tussen de 23.000 en 39.000 meer algemene en acute bedden nodig zouden zijn, een stijging van tussen de 20 en 35 procent ten opzichte van het huidige aantal.
Anita Charlesworth, onderzoeksdirecteur van de Health Foundation, schatte het prijskaartje op tussen £ 17 miljard en £ 29 miljard, maar waarschuwde dat stijgende inflatie de bouwkosten aanzienlijk zou kunnen verhogen.
Nu de oudste van de naoorlogse babyboomers 76 wordt, bezwijkt een generatie wiens rebelse geest de samenleving 50 jaar geleden heeft helpen hervormen aan de kwalen van de ouderdom en staat ze op het punt om de gezondheidszorg opnieuw vorm te geven.
Jarenlang werd het falen om te investeren in gemeenschapszorg gemaskeerd door vermindering van de tijd die patiënten in het ziekenhuis doorbrengen, aangezien technologische vooruitgang de hersteltijden heeft verkort.
Dit heeft de NHS in staat gesteld meer zorg te verlenen, ondanks het verlies van ongeveer 50 procent van zijn bedden sinds het begin van de jaren negentig. Ziekenhuisopnames in Engeland behoren echter tot de kortste in de OESO-club van rijke landen, waardoor er weinig ruimte is voor verdere reducties.
Zelfs voordat de Covid-pandemie meer vraag opriep, liep de bedbezetting op tot 90 procent, aanzienlijk hoger dan het niveau dat als veilig wordt beschouwd.
U ziet een momentopname van een interactieve afbeelding. Dit is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan het feit dat u offline bent of dat JavaScript is uitgeschakeld in uw browser.
Een ‘diepe dissonantie’
De toenemende medische behoeften van de babyboomers hebben een gebrek aan coördinatie tussen de verschillende delen van het gezondheids- en zorgsysteem aan het licht gebracht.
Charlesworth zei: “Hoewel we uitmuntendheid hebben in delen van ons systeem, hebben we gefaald, ondanks dat het al meer dan twee decennia de bedoeling is van beleidsmakers, is om echt de huisartsenpraktijk, ziekenhuiszorg, gemeenschapsdiensten en de sociale zorg.”
Ze klaagde over “een diepe dissonantie” tussen de retoriek van het versterken van gemeenschapsdiensten en de realiteit van hoe middelen waren toegewezen.
“We hebben vandaag een op de 10 verpleegkundigen minder in de gemeenschap dan tien jaar geleden. Hoe kunnen we in hemelsnaam het soort naadloze thuiszorg leveren waar we het over hebben?” ze zei.
Een frisse benadering
In Nederland is de afgelopen twee decennia een ander model ontwikkeld. Uit Nederlandse gegevens blijkt dat het percentage mensen dat thuis overlijdt is gestegen van 36 procent in 2015 naar 41 procent in 2020. Ondertussen is het aantal overlijdens in het ziekenhuis gedaald van 25 procent in 2010 tot 18 procent tien jaar later.
In het VK daarentegen sterft volgens pre-pandemische gegevens meer dan 45 procent van de mensen in het ziekenhuis.
Professor Saskia Teunissen, die het Nederlands Instituut voor Palliatieve Zorg leidt, zei dat het land sinds 2000 een meer uniforme benadering van het laatste levensjaar ontwikkelt – de tijd waarin patiënten maximale eisen stellen aan het gezondheidssysteem.
Een deel van de aanleiding voor de heroverweging was de goedkeuring van een wet op euthanasie in 2002 die de aandacht vestigde op de mate van ondersteuning die beschikbaar is voor mensen die aan het einde van hun leven komen.
“Het belangrijkste verschil tussen de filosofie in Nederland en de rest van Europa, en een groot deel van de wereld, is dat palliatieve geneeskunde hier niet als een aparte discipline wordt gezien, maar geïntegreerd is in het totale pakket van zorg voor een patiënt, te beginnen met de eerste diagnose, “zei ze.
Terwijl in het VK patiënten aan het einde van hun leven zouden worden doorverwezen naar palliatieve geneeskunde, “is dat heel anders dan hoe het bij ons werkt waar palliatieve adviseurs [are part of] een multidisciplinair of een interprofessioneel team in de eerste lijn”, voegde ze eraan toe.
Professor Thijs Merkx, een chirurg die de Nederlandse Integrale Kankerorganisatie leidt, die toezicht houdt op onderzoek naar oncologische en palliatieve zorg, zei dat de regering 16 jaar geleden ervoor had gekozen prioriteit te geven aan investeringen in zorg buiten het ziekenhuis. Dit volgde op een decennium waarin de financiering voor dat gebied was overtroffen door steun voor klinische en ambulante medische diensten, voegde hij eraan toe.
Wanneer de toestand van patiënten ongeneeslijk wordt, worden ze gewoonlijk bezocht door gespecialiseerde huisartsen en verpleegkundigen die bespreken waar ze hun leven willen beëindigen, ervoor zorgen dat de symptomen worden beheerst en dat er ondersteuning is.
Ginette Hesselmann, verpleegkundig specialist bij het UMC Utrecht, zei dat de geboden ondersteuning vierdimensionaal is: “fysiek, sociaal, psychologisch en existentieel”.
Hospices zijn een belangrijk onderdeel van de structuur en in tegenstelling tot in het VK, waar ze bestaan op precaire liefdadigheidsfinanciering ondanks de sleutelrol die ze spelen bij het ondersteunen van NHS-patiënten, worden ze in Nederland door de overheid gefinancierd.
Cathelijne Verboeket-Crul, verpleegkundig specialist, is gevestigd in het Demeter Hospice, een voormalige boerderij aan de rand van Utrecht. Ze maakt deel uit van een team dat patiënten ondersteunt bij het ontvangen van zorg in hun eigen huis.
Om patiënten te identificeren die door het programma kunnen worden geholpen, zei ze, passen clinici de “verrassingsvraag” toe, dat wil zeggen, “zou het u verbazen als patiënten zullen overlijden [within a] jaar?”.
Is het antwoord ‘nee’, dan komt er wekelijks een huisarts of verpleegkundig specialist langs. “[We] praten samen en we delen wat we opmerken”, aldus Verboeket-Crul. Zodra de patiënt de terminale fase ingaat, wordt hij dagelijks bezocht.
Nederland is niet immuun voor de personeelsdruk die het VK ervaart. Er zijn de afgelopen jaren veel verpleeghuizen gesloten en het land heeft een chronisch tekort aan thuisverpleegkundigen. Net als in het VK kampen ook huisartsen met een toenemende last van de dagelijkse zorg.
Teunissen zei dat haar organisatie samen met het ministerie van Volksgezondheid werkt aan de ontwikkeling van een meer ‘duurzaam’ model dat meer controle in de handen van huisartsen zou leggen en een grotere rol voor vrijwilligers zou bieden.
De belangrijkste les voor Charlesworth is echter dat een model in Nederlandse stijl niet kan worden geïmplementeerd zonder meer ziekenhuisbedden. Zonder hen zal het personeel moeite hebben om verder te gaan dan de dagelijkse brandbestrijding om goed na te denken over hoe en waar patiënten moeten worden verzorgd.
“Het kost tijd en middelen en je kunt dat gewoon niet doen als je in een eeuwige crisis zit”, voegde ze eraan toe.
Gegevens door Federica Cocco
Nederlandse patiënten delen hun ervaringen
In het hospice Demeter, een voormalige boerderij aan de rand van Utrecht, herstelt Geurt Pieper nadat hij door een ernstige inwendige bloeding op de intensive care van een ziekenhuis belandde.
De 57-jarige Pieper, die al negen jaar lijdt aan alvleesklierkanker, zei dat hij gedeeltelijk voor hospicezorg had gekozen om ervoor te zorgen dat een sterk “slaapmiddel” kon worden toegediend als hij opnieuw een bloeding zou krijgen.
Zittend in de zon op het weelderige terrein van het hospice, zei hij dat hij geniet van “de omgeving” en het personeel vertrouwt.
Hij deelt een kamer met zijn vrouw, met een eigen patiotuin, die ze met familiefoto’s en persoonlijke bezittingen huiselijker hebben kunnen maken. Na een verblijf van enkele weken en met zijn pijn onder controle, is hij nu naar huis teruggekeerd.
In Oosterbeek, zo’n 60 kilometer van Utrecht, kreeg Jenneke Harms in 2016 de diagnose borstkanker en eind 2020 “leek het zich bijna overal te hebben verspreid” en was “niet meer te genezen”, zei ze.
Als patiënte in het UWC Utrecht kreeg ze bezoek van een verpleegkundig specialist “die naar mijn bed kwam en . . . We hebben het erover gehad of ik thuis wil blijven of dat ik [I] Kies voor euthanasie en wat erin mogelijk is [my] situatie”.
Nadat ze had besloten dat ze thuis wilde sterven, kreeg ze te horen “‘we kunnen je alles geven wat je in het ziekenhuis kunt krijgen’ en ik geloof dat dat waar is”, voegde ze eraan toe.
Na thuiskomst had ze in eerste instantie wekelijkse sessies met een therapeut om haar emoties te bespreken en het leven ‘zo comfortabel mogelijk te maken’, waarbij haar huisarts ook actieve ondersteuning bood.
De 59-jarige zei: “Het is heel bijzonder dat ik nog leef” 18 maanden na het ontvangen van haar terminale diagnose.
More Stories
Booking.com verzekert zijn plek als meest prestigieuze Nederlandse merk
De Jong zal naar verwachting op het EK spelen, aldus de Nederlandse bond
Arne Slott: De Nederlandse voetbalvisie van de nieuwe Liverpool-manager – Liverpool FC