Waarom de Nederlandse verontschuldiging voor de slavernij een bittere smaak in mijn mond achterlaat Jermaine Ostiana

Elis Juliana, een dichter, kunstenaar en intellectueel van het Nederlandse Caribische eiland Curaçao, die in 2013 stierf, zei ooit: “De littekens op de voeten van mijn volk van de Nederlandse slavernij zijn nog steeds brullende pus.” Het is een levendige uitspraak die de dominantie weergeeft van de Nederlandse politieke en economische macht over de zwarte bevolking van Curaçao en zijn zustereilanden, waaronder Saba, St. Eustatius, Bonaire, Aruba en Sint Maarten. En dat geldt nog steeds – ook daarna verrassende excuses uit Nederland vorige maand voor de wreedheden van de Nederlandse slavernij in de regio.

In die verontschuldiging zei premier Mark Rutte: “Namens de Nederlandse regering bied ik mijn excuses aan voor het optreden van de Nederlandse staat in het verleden: aan tot slaaf gemaakte mensen in het verleden, overal ter wereld, die leden als gevolg van die daden, evenals hun dochters en zonen, en al hun nakomelingen, tot op de dag van vandaag.”

Wat hij niet vermeldde, is dat deze aankondiging werd gedaan zonder inbreng van de mensen aan wie hij zijn excuses aanbood. Het opleggen van zo’n impactvolle beslissing als een eenrichtingsaankondiging van bovenaf vertelt je alles over de hiërarchie die nog steeds de relaties tussen de Nederland en zijn voormalige koloniale bezittingen. De verontwaardiging die gepaard ging met de aankondiging was terecht.

Maar eerst de geschiedenis. Nederlandse koloniën in de Caraïbendie het centrum waren van zijn genocidale slavenhandel tijdens de zogenaamde “gouden eeuw” in Nederland, bleef dat tot 1954, toen de regering uiteindelijk instemde met een semi-dekolonisatie van haar territoria.

De heersende blanke minderheidselites onderhandelden over een unie van zes eilanden, de Nederlandse Antillen, die tegen de 21e eeuw, na een reeks referenda, een regeling was geworden waarbij drie eilanden, ontdaan van hun zelfbestuur, rechtstreeks vanuit Nederland worden bestuurd als gemeenten, en drie zijn “autonome landen” binnen het Koninkrijk der Nederlanden.

In werkelijkheid worden de overheidsuitgaven in de autonome landen onder de loep genomen en nodig Nederlandse goedkeuring van een raad van toezicht. Sociale voorzieningen hebben te weinig middelen, waardoor mensen gedwongen worden om in te wonen verarmde omstandigheden. Basisscholen op Curaçao bijvoorbeeld – waar Nederlands is bevoorrecht boven de lokale taal, Papiamentu – studenten keer op keer falen. Met woedende droefheid zie ik dat onze Caribische samenlevingen onderontwikkeld blijven, constant belegerd door de koloniale machten.

Maar de verontschuldiging overschaduwt een nog grotere gruweldaad: het uitwissen van de geleefde ervaringen van mensen in het Caribisch gebied, die begrijpen dat de schade van vroegere slavernij niet stopte na de afschaffing, maar alleen veranderde in onderdrukkend Nederlands overheidsbeleid en economische uitbuiting.

Dit manifesteert zich vandaag door afhankelijkheid van Nederlands toerisme, met Europeanen die de eigendom van de industrie domineren. Je ziet het in gentrificatieprojecten dat verdringen zwarte gemeenschappen. Of de “Starre oplegging” van begrotingsregels door een “politieke elite die zich dichter bij Den Haag voelt” dan de mensen in de regio, in de woorden van een voormalige centrale bankier.

De Nederlanders presenteren Bonaire als een succesvol model van een overzees gebiedsdeel. Wat niet wordt genoemd, behalve de wijdverspreide armoedeis de in afwachting van Greenpeace klimaatrechtzaak tegen de Nederlandse staat wegens het niet investeren in bescherming tegen klimaatverandering, zoals in Nederland. Sint Maarten is het levende bewijs dat orkaan Irma meer mededogen had dan de Nederlandse overheid, die dat wel deed valse beloften van financiële herstelhulp na de ramp van 2017.

Het koninklijk bezoek van koning Willem-Alexander, koningin Maxima en kroonprinses Catharina-Amalia aan de eilanden eind deze maand biedt de gelegenheid om de Nederlandse staat ter verantwoording te roepen voor de structurele onderontwikkeling van het Caribisch gebied.

De economische en geopolitieke grondgedachte dat zwarte mensen zichzelf niet kunnen regeren, gaat helemaal terug tot de tijd dat hun slavenschepen met een koninklijk mandaat onze voorouders met geweld naar deze kusten brachten. Vandaar de eeuwige niet-naleving ervan verplichting om deze eilanden economisch, sociaal en cultureel soeverein en zelfvoorzienend te maken.

Een verontschuldiging van een dergelijke omvang door een premier kan alleen zinvol zijn als er een oprechte inzet is voor een volledig proces van herstellende genezing, geleid door en voor Caribische gemeenschappen, en verankerd in wetgeving.

De gemeenschappen die lijden onder het Nederlandse neokolonialisme zullen samen moeten komen om een ​​agenda te bepalen. Herstelrechtspraak zou eruit kunnen zien als constitutionele regelingen waarbij de Caribische volksvergaderingen de enige architecten van het beleid worden. Het kan de vorm aannemen van klimaatherstelbetalingen van de Nederlandse Royal Shell of het verwijderen van de functie van gouverneur uit het koloniale tijdperk, het afwijzen van verfoeilijke studentenschulden of het geven van sleutelposities in de publieke sector aan zwarte inwoners.

De Nederlanders profileren zich als wereldkampioen mensenrechten en profileren Den Haag als de hoofdstad van het internationaal recht. Een van de belangrijkste principes van herstelrecht voor koloniaal geweld onder internationaal recht is stopzetting en de garantie van niet-herhaling; tot op de dag van vandaag blijft het een principe waar ze zich nooit aan hebben gehouden.

Het wordt tijd dat wij in de Nederlandse Cariben ons verzetten tegen het koloniale idee dat onze huizen een ruimte van onvrijheid zijn, en politieke structuren creëren die ons naar echte vrijheid leiden.