Louis van Gaal bewijst dat Nederland geen Rembrandt als Hollandse look nodig heeft om USMNT – World Cup commentaar te vertragen

In plaats daarvan schilderen ze nu op nummer. Sfeervol, nee. Effectief, ja.

Geen Bergkamp, ​​Gullit, Van Basten of Robben. Zeker geen Cruijff, ooit de Rembrandt van het voetbal genoemd.

Ondanks een gebrek aan pure kunst op creatief gebied – niettegenstaande de aanwezigheid van een technocraat op het middenveld in Frenkie de Jong en een speler die Leeds United begeert in Cody Gakpo – zijn er duidelijke redenen waarom Nederland diep kan gaan in deze competitie.

Vorm is een voor de hand liggende reden en verdediging is een andere.

Misschien wel de belangrijkste is de aanwezigheid van een coachende grandee in de vorm van de onnavolgbare Louis van Gaal, belast met het leiden van Oranje naar de kwartfinales op kosten van de VS op zaterdag.

In termen van de vitale statistieken van Nederland zijn de ruwe gegevens verbluffend. Bij het ingaan van deze laatste 16 clash kan Nederland pronken met een ongeslagen reeks van 18 wedstrijden, met 13 overwinningen. Ze scoorden 46 doelpunten en kregen er 14 tegen.

Ze vinden een manier en hebben het tegenargument bewezen voor suggesties dat de Nations League tijdverspilling is met back-to-back ‘derby’-overwinningen op een vermeende grote slagman in België – waaronder een grote overwinning in Brussel in juni . Het zorgde voor een tijdige pre-Qatar vertrouwensboost.

Een concessie van één doelpunt in drie groepswedstrijden suggereert dat vooral hun verdediging op orde is.

Het wordt geleid door een onvergelijkbare figuur in Liverpool’s Virgil van Dijk, wiens lichte snelheidsverlies na een zware blessure wordt verzacht door een onberispelijke positionering en het lezen van een wedstrijd.

Hij is perfect geplaatst in het midden van een centrale drie, met Jurrien Timber, de jonge verdediger van Ajax en Nathan Ake van Chelsea aan weerszijden van hem, en Denzel Dumfries en Daley Blind die de flanken bedekken in wat in wezen een 5-3-2 is zonder de bal. en 3-4-1-2 ermee.

Het beschermt Van Dijk. Over bescherming gesproken, dat brengt ons op een ander belangrijk gebied met de opkomst van rookie-keeper Andries Noppert, een van de meest verbazingwekkende WK-verhalen tot nu toe.

Het bewijs van zijn status als groentje blijkt uit het feit dat zijn Oranje-debuut in de groepsopener met Senegal pas zijn 51e senior-wedstrijd was. Hij kwam pas achter de opname van zijn team tijdens het tv kijken.

Van Dijk en co hebben het hem tot nu toe relatief makkelijk gemaakt. Er zullen grotere tests wachten als de Nederlanders willen doorgaan. Start op zaterdag.

Tot nu toe staan ​​de verdedigers van Noppert achter hem en van Gaal ook.

Hij verklaarde dat Noppert’s schokpromotie tot eerste keuze was omdat hij wist dat hij “niet onder de indruk” was van het WK. Hij had niet verwacht dat hij zou beginnen, dus schijnbaar hoefde hij zich nergens zorgen over te maken.

Op zijn eigen manier biedt het een kijkje in de mentaliteit van een van de grote denkers van het spel in Van Gaal.

Van Dijk, De Jong of misschien Memphis Depay of the new kid on the block in Gakpo mogen genoemd worden als de meest invloedrijke figuur van Nederland.

Studenten van het spel zouden ondubbelzinnig suggereren dat het van Gaal is, wiens bijnaam ‘Iron Tulip’ tegenwoordig een misleidende naam is.

Ja, hij is altijd zijn eigen man geweest en was soms onverbiddelijk in zijn opvattingen en menig schrijver heeft zijn vernietigende tong aan de ontvangende kant gehad.

Maar zijn aanpassingsvermogen bij het overstappen van zijn eigen favoriete 4-3-3-systeem – en de historische voorkeursformatie van Nederlanders – naar het huidige laat zien dat hij pragmatisch kan zijn en niet geheel dogmatisch. De beste coaches zijn probleemoplossers.

Een gerespecteerde figuur in Nederland, zijn aantal stapelt zich ook op. Nu in zijn derde periode aan het hoofd van Oranje, kwam Van Gaal’s laatste competitieve nederlaag in de penalty shoot-out nederlaag tegen Argentinië in de halve finale van het WK 2014.

De laatste tegenslag onder zijn toezicht in de reguliere speeltijd was in september 2001 tegen Ierland.

Met zijn 71 jaar is Van Gaal de op twee na oudste coach bij een WK-finale. Leeftijd geeft hem wijsheid, terwijl zijn recente behandeling van prostaatkanker perspectief bood.

Hij zal zich zeker niet al te veel zorgen maken over dingen op een voetbalveld. En zeker niet de pers.

Pas deze week zei Van Gaal tegen een journalist dat hij ‘naar huis moest gaan’ toen zijn ploeg ervan werd beschuldigd saai te zijn – heel goed wetende dat hij de krantenkoppen zou halen en daarbij de hitte van zijn spelers zou wegnemen.

Klassieker van Gaal tijdens zijn pensioneringsoptreden. Hij heeft wat plezier.

Nederland heeft al een aangenaam WK achter de rug, nadat bittere vijanden Duitsland en Lage Landen-rivaal België werden uitgeschakeld.

Het verzorgen van een keiharde, keiharde Amerikaanse kant die zo bewonderenswaardig wordt geleid door Tyler Adams uit Leeds, zou de zaken naar een hoger niveau tillen en de Oranje-vlag stevig in het zand van Qatar planten. We zullen zien.