Nederlandse defensiechef praat met Oekraïne over hulp en opslag van munitie voor de NAVO

Voor de strijd van Oekraïne tegen de Russische invasie heeft het Nederlandse leger toegezegd Panzerhaubitze 2000 155 mm zelfrijdende houwitsers, YPR-765 infanterievoertuigen, Panzerfaust 3 terugstootloze antitankwapens en Stinger luchtafweergeschut te doneren. Vorige maand de VS en Nederland aangekondigd ze zouden de kosten van het opknappen van nog eens 90 delen Tsjechische T-72B-tanks voor Oekraïne.

Gen. Onno Eichelsheim, het hoofd van defensie voor Nederland, sprak vorige maand met Defence News aan de zijlijn van het Halifax Security Forum over de uitdaging om de plannen van zijn leger te verzoenen om zijn eigen capaciteiten en paraatheid op te voeren tegen de drang om Oekraïne te bewapenen.

Een overzicht van de grote aankopen van zijn land maakte ook deel uit van het gesprek – plus een duwtje in de rug naar Canada in het geval van één grote investering.

Dit interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.

Voelt Nederland, gezien de moeilijkheid om de industriële defensiecapaciteit op te voeren en de berichten over slinkende voorraden naarmate de bondgenoten van Oekraïne het voorzien van hun eigen materieel, nu een knelpunt? En is er een berekening in termen van het balanceren van paraatheid versus hulp aan Oekraïne?

Ja, natuurlijk is dat zo. Er zijn eigenlijk een paar doelen die we moeten bereiken. Ten eerste, steun Oekraïne hoe dan ook, met het materiaal, de training en de logistieke ondersteuning die ze nodig hebben om de strijd voort te zetten. Dat is niet alleen een verantwoordelijkheid van Nederland, maar van alle partners die Oekraïne willen steunen. De andere linie ondersteunt de oostflank, extra, voor wat nodig is om de Russische Federatie af te schrikken, wat betekent dat u onmiddellijk de operationele paraatheid van uw troepen moet opvoeren. De derde is om onze te vervullen [2022 defense] witboek en de koers die onze krijgsmacht zal inslaan naar de nabije en lange termijn. Dat vraagt ​​om investeringen en nog meer paraatheid dan we op dit moment in onze strijdkrachten hebben. Tegelijkertijd hebben we nog steeds onze inspanningen in Afrika, het Midden-Oosten en het Caribisch gebied. Dus ik moet die strijd en die inspanningen ook volhouden.

Je ziet meteen dat het moeilijk zal zijn om ze alle vier bij te houden. Theoretisch zou je ze allemaal in hetzelfde tempo willen hebben, allemaal snel opvoeren en allemaal goed gaan, maar dat is niet het geval. [Before Russia’s invasion of Ukraine in February, the Netherlands] Het begon met strijdkrachten die niet helemaal gevuld waren, met voorraden die nog niet helemaal klaar waren, die niet over al het materieel beschikten om te ondersteunen wat we voor de NAVO moesten doen. We liepen dus al achter op schema.

Dat betekent dat als ik Oekraïne steun in het tempo dat we doen – we hebben Oekraïne nu gesteund met ongeveer 800 miljoen euro aan materieel – dan moet ik de voorraden meteen aanvullen door contracten te sluiten met de industrie, waarmee we gelukkig al begonnen zijn. een jaar geleden. Maar het betekent ook dat als ik Oekraïense strijdkrachten train, als we ervoor zorgen dat we de logistieke lijnen hebben, als we ervoor zorgen dat het materieel dat we sturen gereed is, gevuld is met reserveonderdelen, dat betekent dat er personeel is dat ik niet kan gebruiken om hoge paraatheid te trainen en op te bouwen. Je moet die vier inspanningen continu in balans houden. Daarom zult u nooit de tijdlijnen kunnen halen die u misschien een jaar geleden had vastgesteld.

Het Pentagon heeft het over meerjarige aankopen van munitie om een ​​vraagsignaal in de defensie-industriële basis te pompen. Als er pijn is voor uw voorraden, waar is die dan het meest acuut?

We hebben meerjarige contracten voor munitie, maar toch is het een van onze achilleshielen, omdat de voorraden laag waren. Oekraïne heeft bijvoorbeeld 155 mm houwitsermunitie nodig. Onze voorraden zijn niet zo hoog voor luchtverdediging en raketten, maar we zullen het ze geven. We liepen achter en het zal langer duren voordat we kunnen vervullen wat we nodig hebben voor de NAVO. De industrie kan niet versnellen, dus onze nationale bewapeningsdirecteuren binnen de Europese Unie werken nauw samen met de industrie over wat het land precies nodig heeft voor de komende vijf tot tien jaar, en wat andere landen nodig hebben. Dan weet de industrie wat er gaat komen en kunnen ze de productie opvoeren – wat tijd zal vergen. Het is niet van de ene op de andere dag. Maar op die manier kunnen we in ieder geval onze krachten bundelen en ervoor zorgen dat we niet dupliceren en dat we eerst een wapen sturen naar het land waar het het hardst nodig is.

U coördineert inkoopprioriteiten via de NAVO, en dat is nieuw?

De behoefte eraan is groter. We begrijpen allemaal dat we niet alleen naar alle fabrieken kunnen gaan en de fabrieken overbelasten zonder ze een prioriteit te geven van wie het eerst nodig heeft. Bovendien doen we de inkoop samen. We hebben Duitsland gevraagd om spullen voor ons te kopen en vice versa.

We begrijpen allemaal veel beter dat we specifiek binnen het Europese continent beter moeten coördineren, toch? Want ook in Europa moeten we een zekere strategische autonomie vervullen. Je kunt niet alleen op de VS of op andere partners vertrouwen als de nood zo hoog is, want de VS zullen niet in staat zijn om ook voor ons volledig op te voeren. Dat is de gedachte die we in het verleden hadden, maar dat is niet de waarheid. We moeten dus ook bouwen aan een sterkere Europese industrie.

Voor welke gebieden vindt deze coördinatie plaats?

De luchtmobiele voertuigen die we nodig hebben, die we samen met Duitsland en andere landen hebben aangeschaft, sluiten daar ook op aan. Het is deels dat we nu beter delen wat we de komende jaren gaan aanschaffen, zodat een ander land kan zeggen: “Hé, ik heb ook een pantservoertuig nodig. Ga je er honderden kopen? Oké, doe voor mij ook 100, zolang het maar hetzelfde is.” Ik denk dat onze ogen geopend zijn voor interoperabiliteit en uitwisselbaarheid die binnen de NAVO nodig zijn.

Oké, dus als je hetzelfde koopt als je partner…

… je kunt ermee rijden, je kunt ermee vliegen, je kunt het onderhouden en je kunt het op dezelfde manier gebruiken. Dat is eigenlijk het doel dat we proberen te bereiken, wat niet gemakkelijk is binnen het Europese continent. Maar het is iets waar we nu naar streven.

Als je bijvoorbeeld naar de CV-90’s kijkt, kunnen we dan beter samenwerken met de landen die het nu hebben, hebben we meer partners nodig om meer CV-90’s te bouwen? Waar we naar willen streven, is dat met het grootste deel van wat zich in de frontlinie bevindt, dat uitwisselbaar is. Dus als ik sterf, kun je in mijn voertuig rijden, want dat is hetzelfde als dat je gewend bent, toch?

De Duitsers kopen dezelfde Chinook als wij, zodat onze piloten in hetzelfde vliegtuig kunnen vliegen als zij. Zo proberen we ervoor te zorgen dat we de branche in ieder geval niet teveel belasten. Maar ze moeten opvoeren, ja, ze moeten bijna hun capaciteit verdubbelen.

Waar staat de aanschaf van vervangende onderzeeërs van de Walrus-klasse en wat is het doel?

We hebben deze week de offerteaanvraag zojuist naar drie scheepswerven gestuurd: Naval Group, Saab Kockums en ThyssenKrupp. Het duurt even voordat ze bij ons terugkomen. Het plan is dat we rond 2032 de vervanging van onze vier onderzeeërs hebben. Het wordt een expeditieonderzeeër die dieselelektrisch zal zijn omdat hij dicht bij de kust moet komen en grotere afstanden moet afleggen. We moeten het gebruiken in gebieden die verder weg zijn dan Nederland en het Europese vasteland.

Het is eigenlijk een nichecapaciteit tussen de nucleair aangedreven onderzeeërs en de kleinere die worden gebruikt voor kustverdediging. Het past eigenlijk ook in het profiel van waar Canadese strijdkrachten naar op zoek zijn. Ik zeg niet dat ze moeten kopen wat wij kopen, maar voor interoperabiliteit en uitwisselbaarheid zou het een goed idee zijn – iets om over na te denken.

Hoe ingrijpend is deze aanbesteding voor Nederland?

Het is voor ons een belangrijk wapensysteem, strategisch maar ook tactisch gezien de vuurkracht die het kan produceren, en natuurlijk de verkenning en de speciale operaties waarvoor het kan worden gebruikt. Het is dus belangrijk voor onze strijdkrachten en in de alliantie.

Soms heb je de neiging om naar strijdkrachten te kijken op basis van het grote materieel dat ze kopen, maar ik denk dat het veel belangrijker is om te zeggen dat het grootste deel van het geld dat we uitgeven zal gaan naar personeel, gevechtsondersteuning, gevechtsdienstondersteuning, voorraden, logistieke lijnondersteuning, medische mogelijkheden. Dus veel meer op de steunelementen in plaats van op de tanden.

Dus we kopen nieuwe fregatten voor onderzeebootbestrijding, nieuwe mijnenbestrijdingsschepen, die eigenlijk gebouwd zijn als een moederschip, en het is het werk dat wordt uitgevoerd door drones boven en boven het water. Het is een nieuw concept en dat zie je bij de andere aanbestedingen die we bemand-onbemand doen [teaming] is een van de leidende elementen voor onze toekomstige strijdkrachten. Ons onderzeebootbestrijdingsfregat zal ook een onbemand element hebben.

We zitten nu in de ontwerpfase van het onderzeebootbestrijdingsfregat. Het is een coproductie met België, net als de mijnenbestrijdingsmaatregelen.

Hoe verhouden uw aankopen zich tot de oorlog in Oekraïne?

We bouwen onze verdediging tegen ballistische raketten naar een hoger niveau. We gaan voor diepe precisie-aanvalsmogelijkheden voor land, lucht en marine. We zullen contra-UAV-capaciteiten aanschaffen, bijna het dubbele van de cybercapaciteit en ook veel investeren in onze ruimtecapaciteit en onbemande systemen. We verdubbelen onze Reapers van vier naar acht – maar het contract is nog niet getekend – met een maritieme radar zodat we het ook kunnen gebruiken als maritiem patrouillevliegtuig, in plaats van als bemand vliegtuig.

We kochten extra F-35’s om het derde squadron te bouwen waar de NAVO om vroeg. Met raketartillerie zitten we in de fase van nog niet kopen maar bepalen wat we willen. Het kan HIMARS zijn of iets anders. [We’re looking for] Raketartilleriesystemen met een bereik van 300 km.

Andere landen in de regio zoeken nu en in de nasleep van de oorlog in Oekraïne naar langeafstandsbranden.

We hebben ons witboek geproduceerd tijdens het conflict in Oekraïne. We waren er natuurlijk vrij ver mee voordat het Oekraïne-conflict begon. We hebben geen aanpassingen gemaakt omdat het aan de behoeften voldoet, als je naar dat conflict kijkt, maar we hebben meer langeafstands nodig [fires]onbemand [capability] en meer cybercapaciteiten, maar je moet ook op de grond vechten.

Wij zijn ons ervan bewust dat u demografisch gezien in Nederland, en eigenlijk in Europa, de krachten niet zult kunnen dragen met een grote hoeveelheid personeel. Je moet voorbereid zijn op een strijdmacht die meer kan doen met minder personeel. Dus je gaat naar kunstmatige intelligentie, je gaat naar meer technologie om het gevecht aan te gaan. Het betekent ook dat we een manier moesten vinden om beter te integreren met onze partners. Dus we hebben dat we nu eigenlijk volledig geïntegreerd gaan worden met Duitsland voor onze landstrijdkrachten. Dus drie van de brigades die we hebben – de zware brigades, de middelzware brigades en de luchtmanoeuvre- en speciale troepenbrigades – zullen volledig worden geïntegreerd met de Duitse divisies.

Bij de zware brigades zijn de tanks eigendom van Duitsland en wij leveren de rest van die zware brigade. Voor de NAVO staat nog ter discussie hoe [to measure those combined units] met betrekking tot onze NAVO-vermogensdoelen. De [defense] De minister en ik zijn in gesprek met de NAVO om te zeggen: “Nou, als je naar de toekomst kijkt, naar demografische trends, dan moet je anders kijken naar hoe je je krachten kunt bundelen.”

We doen luchtverdediging deels met Duitsland, om luchtverdedigingsschilden te kunnen bouwen, die de NAVO zullen helpen onze oostflank veilig te stellen. Dus in de mentaliteit in Europa zul je zien dat de uitwisselbaarheid en interoperabiliteit eigenlijk – wat een aantal soevereiniteitsvragen oproept waarover we in de nabije toekomst moeten beslissen, maar dat is de weg die we inslaan.