‘Het kostte me 10 jaar om Nederlands te leren – maar taal is maar een klein onderdeel van communicatie’

Foto: Yanik-kinderen

Abi Daruwalla vluchtte 40 jaar geleden vanuit de UK naar Amsterdam en werkte vele jaren als journalist/buitenlandse correspondent en coach bij de Dutch World Service en Free Press Unlimited. Hij heeft al 30 jaar een aantrekkingskracht op Root Gullit, is gek op asperges en is niet van plan om Nederland te verlaten.

Hoe ben je in Nederland terechtgekomen?
Ik ben geboren en getogen in het Verenigd Koninkrijk, maar aangezien mijn ouders Indiase immigranten zijn, werd ik vaak als een buitenlander behandeld – hoewel ik me zeker niet zo voelde. Als ambitieuze jonge journalist in Bristol deed ik verslag van de algemene verkiezingen van 1979, en ik was enorm geïntimideerd door de zeer subtiele rechtse politiek van de conservatieve leider Margaret Thatcher. ‘Als Thatcher binnenkomt, ga ik weg’, dacht ik. De rest, zoals ze zeggen, is geschiedenis.

Holland hoefde niet mijn eerste keuze te zijn – ik wilde ergens ver weg en exotisch gaan – maar het was een relatief gemakkelijke optie. Ik deed een zwakke poging om te verhuizen en emigreerde een paar jaar later naar Spanje. Maar ik kwam na ongeveer zes weken terug omdat ik verliefd werd. Kort voor vertrek ontmoette ik Amsterdam en een zekere jonge (Engelse) man in de stad.

Hoe beschrijf je jezelf – een buitenlander, een minnaar, een immigrant, een international?
Twee antwoorden daarop: ten eerste beschrijf ik mezelf als Amsterdammer omdat ik al meer dan 40 jaar in de stad woon. Ik ben gekocht in Portsmouth (VK) maar ben opgegroeid in Amsterdam. Hoewel ik op veel vreemde en prachtige plekken over de hele wereld ben geweest, is de plaats waar het hart is thuis, de mijne is hier zeker. Ten tweede kun je zeggen dat ik een soort politiek vluchteling ben.

Hoe lang ben je van plan te blijven?
Oh, het is gemakkelijk – voor altijd en altijd.

Spreek je Nederlands?
Ik zal doen. Maar het heeft me heel veel tijd gekost om dit met enige mate van vloeiendheid te doen, misschien ongeveer 10 jaar. Tegenwoordig ben ik optimistisch over spreken en schrijven in het Nederlands (nu droom ik van het Nederlands) – om de een of andere reden wil ik nog steeds in het Engels trainen. Als media-/communicatiecoach geloof ik zelfs dat taal slechts een klein onderdeel is van het verbinden met mensen – cultuur, lichaamstaal en, belangrijker nog, leren kussen (wees kort en eenvoudig) – je moet duidelijk zijn Wat Wat wil je zeggen voordat je effectief communiceert!

Wat is jouw favoriete Nederlandse eten?
Ik weet niet of het echt Hollands is, maar ik waardeer de seizoensgerechten, het klassieke lentegerecht van asperges met gejaagde zalm die in mei op elk menu in Nederland verschijnt.

Hoe ben je Nederlander geworden?
Veel.

Welke drie Nederlanders (dood of levend) zou je willen ontmoeten?
Dus nummer één Wortel Gullit Omdat ik me al minstens 30 jaar tot hem aangetrokken voel. Ja, want hij was een geweldige voetballer en kampioen voor gelijke rechten (hij was een goede vriend van Nelson Mandela).

Tweede jazz saxofonist/zanger Koning van Rosa Hij stierf in 2000, slechts enkele uren na zijn laatste optreden. Hoewel hij in de Verenigde Staten is geboren, woonde Rosa King jarenlang in Amsterdam en was in de jaren ’80 en ’90 een legende in de internationale jazzscene. Ze was de eerste vrouw die professioneel saxofoon speelde in de naoorlogse Nederlandse jazzwereld.

Ze is niet alleen een geweldige muzikant, ik dans graag op haar muziek omdat ze een geweldige persoonlijkheid is en jongere vrouwelijke muzikanten heeft verslagen, zoals een andere saxofonist Candy Dulfer die mijn favoriet aller tijden is. Na haar dood werd in haar naam een ​​stichting opgericht om jonge vrouwelijke musici te ondersteunen.

Ten derde wil ik graag een avond met de burgemeester van Rotterdam doorbrengen Ahmed Abu Daleb Politiek en zijn andere interesses – Poëzie. Zijn benoeming in 2008 was zeer controversieel – hij werd geboren in Marokko (hij verhuisde op 15-jarige leeftijd naar Nederland) en was de eerste moslimburgemeester van een grote Europese stad – maar hij komt uit Amsterdam.

Ik ben het niet eens met al zijn opmerkingen, maar ik heb het gevoel dat hij oprecht is en zijn eerlijkheid waardeert. Ik denk dat je het heel open en open met hem kunt bespreken, ik denk dat hij een verborgen gevoel voor humor heeft, ook al lijkt hij altijd heel serieus.

Wat is je beste reisnotitie?
Amsterdam – omdat het niet lijkt op de Eiffeltoren, de Taj Mahal of de onafhankelijkheidswet. Het is niet eens een behoorlijke wolkenkrabber. Mijn advies is om op de fiets te stappen en de minder bekende delen van Amsterdam te verkennen. Je kunt altijd vreemde steegjes vinden, uitzicht op verborgen tuinen vastleggen en vreemde architectonische details ontdekken – zoals vreemde twee-en-een-halve meter-kobolden die bovenop een huis in Saint-Ban zijn neergestreken.

Maar mijn belangrijkste opmerking is de Boheemse wijk Princenland, op slechts 5 minuten lopen van Amsterdam Centraal Station. Het symboliseert voor mij Amsterdam – een weelderige en zachte omgeving in een stad die soms erg druk en een beetje brutaal kan aanvoelen.

Vertel ons iets geweldigs dat je over Nederland hebt gevonden
Toen ik hier voor het eerst kwam in 1979, was ik zeer verrast dat militaire rekrutering nog steeds verplicht was. Maar toen ik vorige week wilde weten wanneer de verbinding was verbroken, was ik nog meer verrast – ik ontdekte dat dit echt niet het geval was!

De meldingsplicht bij de Rijksdienst werd in 1997 opgeschort, maar zal worden opgeroepen plichtsverklaring (Brief waarin staat dat u zich heeft ingeschreven voor de dienstplicht) Nog jong 17 jaar. Nog verrassender (of niet) was dat het in 2020 alleen naar jongeren werd gestuurd, maar sinds vorig jaar hebben ook 100.000 jonge vrouwen het gekregen.

In de brief staat dat de verplichte werving niet is afgeschaft, maar is opgeschort, en dat u zich pas hoeft te melden voor medische zorg of werk als de Nederlandse overheid besluit de dienstplicht weer in te voeren. Maar ik hoef me geen zorgen te maken, omdat ik twee jaar geleden officieel Nederlander ben geworden (terwijl ik op de Brexit-horizon tikte), is de grensleeftijd voor de gedwongen 45 jaar.

Als Nederland nog 24 uur had, wat zou je dan doen?
Roeren. Maar ik zou mijn ogen afvegen en op mijn fiets stappen en alle plaatsen en mensen bezoeken die deel uitmaken van het verhaal van mijn leven in Amsterdam. Met lunchstop De Cos Ik schreef toen Time Magazine in 2001 opende Huyskamer Koffie (40 jaar geleden ontmoette ik de liefde van mijn leven) Daarna keerde ik terug naar huis om te dineren met vrienden en familie in de tuin. Dat zou mijn perfecte dag zijn.

Lees meer over het werk van Abi Daruwala Hier is de tijdschriftcoach en redacteur

Abi Daruwala was in gesprek met Robin Pascoe