Mode Shift: Nederlandse ambassadeur fietst naar het werk, regen, hagel of zonneschijn

Mira Woldberg is de officiële vertegenwoordiger van Nederland in Aotearoa, maar ze is niet iemand die met een gevlagde auto met chauffeur naar kantoor komt.

Nee, het grootste deel van de afgelopen drie jaar heeft ze in beide richtingen tussen haar woonplaats in de heuvels in Wadestown en de Nederlandse ambassade bij de Beehive in Wellington gefietst.

Woon-werkverkeer met de fiets is de norm in Nederland, met bijna 23 miljoen fietsen op een bevolking van 17 miljoen. Iedereen, van Nederlandse royalty’s tot bureaucraten tot gezinnen met kleine kinderen, fietst. Een kwart van alle reizen daar gaat op twee wielen.

LEES VERDER:
* Nederlandse fietstocht in New Plymouth was niet alleen voor Nederlanders
* Marlborough’s Nederlandse gemeenschap viert Koningsdag met oranjegekte, oftewel ‘oranje waanzin’
* Bitterballen en Fietsen: Big Dutch Day Out verft Foxton oranje

Toen ze in augustus 2018 in Nieuw-Zeeland aankwam, werd Woldberg naar kantoor gereden, zoals de gewoonte is onder alle ambassadeurs.

“Maar ik was niet echt gewend om in de auto te zitten om te werken, omdat ik in Den Haag altijd met de fiets naar het werk ging, zij het in de sneeuw of regen”, zei ze.

Na twee maanden op de achterbank te hebben gezeten, hield Woldberg het niet meer aan.

Ze kocht een e-bike en verkocht de auto van de ambassade – een beslissing die haar een ‘best goed’ gevoel gaf omdat het routines van thuis ’terugbracht’.

Bovendien betekende het dat ze meer kon bewegen en zelfs sneller op afspraken kon zijn dan haar collega’s die in een auto reisden.

“Ik denk dat een van de dingen die Nederlanders waarschijnlijk het meest missen als ze in het buitenland zijn, is dat ze niet de vrijheid hebben om te fietsen”, zei ze. “Fietsen betekent vrijheid voor veel mensen die in Nederland zijn opgegroeid.”

Wellington staat misschien bekend als winderig en heuvelachtig, vooral in vergelijking met het beroemde vlakke Nederland, maar ze waren geen obstakels voor fietsen, zei Woldberg.

Wellington had meer zonnige dagen dan steden in Noord-Europa, en de trapondersteuning van een e-bike kon elk bergachtig terrein aan, zei ze.

Maar het belangrijkste verschil tussen de Nederlandse hoofdstad en de Nieuw-Zeelandse was de noodzaak om constant alert te zijn. Wij hebben niet de fietscultuur – of infrastructuur – van Nederland.

“Je moet je veel meer richten op de wegen, de andere weggebruikers”, zei ze. “De weggebruikers… die zijn fietsers niet gewend en sommigen een beetje agressief.”

Het fietsen nam in Nederland halverwege de jaren zeventig een vlucht als gevolg van de oliecrisis en de groeiende publieke woede over veel verkeersslachtoffers, vooral onder kinderen.

Nu biedt de Nederlandse overheid belastingverminderingen om forenzen aan te moedigen op de fiets te stappen, terwijl de ambassade in Wellington ook twee kantoorfietsen heeft voor diplomaten om naar vergaderingen te gaan.

Maar het was geen eenvoudige reis voor de Nederlanders, zei Woldberg, omdat de oppositie tegen het fietsen in die tijd soms “uitmondde in gevechten op straat”.

De weerstand was vergelijkbaar met de huidige situatie in Nieuw-Zeeland, waar fietspaden op weerstand stuiten van sommige bedrijven.

Woldberg heeft er echter alle vertrouwen in dat fietsen straks veel meer de norm zal zijn in de hoofdstad. “Over 10 jaar zal Wellington City er heel anders uitzien.”