Jumping Double Dutch brengt me zoveel zomervreugde

Als kind kon ik niet wachten op de zomer. Er waren ongeveer 15 kinderen in mijn straat en we speelden elk kinderspel dat je maar kunt bedenken – bevriezen, estafettelopen, Simon Says, Mother May I en nog veel meer. Maar mijn favoriete zomerse buitenactiviteit (naast ijs halen bij Mr. Softee) was dubbel Nederlands springen.

Al op 6-jarige leeftijd heb ik herinneringen aan het horen van de klik-klak, klik-klak van het touw dat het grind van mijn straat raakt. “Ben je rechtshandig of linkshandig?” de oudere meisjes zouden nieuwelingen vragen om te bepalen aan welke kant ze zouden moeten springen. Ik ben rechts, dus ik spring rechts in. Uiteindelijk leerde ik trucjes te doen: pop-ups, de typemachine, kriskras door elkaar. Ik vond het ook geweldig als we in teams opsplitsten en ik met een partner moest springen, omdat iedereen snel hardop telde op het ritme van onze voeten, 10, 20, 30, 40, 50. Alle meisjes – en sommige jongens – op het blok zou elke dag urenlang springen tot ik in mijn late tienerjaren was.

Double Dutch is zo diepgeworteld in mij als een elementaire jeugdvreugde dat ik het, toen ik begin twintig was, onderwees in een naschoolse opvang in Harlem. “Elk klein zwart meisje zou moeten weten hoe ze dubbel Nederlands moet springen”, zei ik tegen de directeur toen ik de klas pitchte. Ze stemde toe en ik leerde het de hele zomer aan meisjes van verschillende rassen. Ze zijn net zo dol op springen als ik.

De jaren gingen voorbij en mijn tijd werd gevuld met de angsten die volwassenheid met zich meebrengt. Van tijd tot tijd hoorde ik in het voorbijgaan over een dubbele Nederlandse les voor volwassenen, maar ik nam nooit de tijd om het te onderzoeken. Deze zomer kon ik echter niet om de dubbele Nederlandse content heen die steeds weer opdook in mijn Instagram- en Facebook-feeds. Ik keek met nostalgie naar de video’s en zag toen dat er een Facebook-groep was genaamd 40+ Dubbel Nederlandse Club, en deze vrouwen gingen naar beneden! Ze waren aan het touwtjespringen zoals ik me herinnerde! Ik ging naar de pagina en vroeg of er bijeenkomsten bij mij in de buurt waren en die was er opgewonden om te ontdekken dat er een groep was die elke zaterdag ongeveer 10 minuten van mijn huis bijeenkomt. Ik beloofde mezelf dat ik zou gaan en al het lawaai in mijn hoofd zou wegduwen dat me vertelde dat ik te veel dingen had om voor te zorgen en dat ik niet in vorm was. Nee, wegwezen, onophoudelijk negatief gebabbel.

Afgelopen zaterdag ging ik met mijn dochter op sleeptouw naar mijn eerste sessie. Toen ik het park binnenkwam, had ik echt kunnen huilen toen ik de vrouwen zag springen en het mooie en bekende geluid hoorde van het touw dat op de stoep sloeg. Ze waren zo gastvrij, met een grote glimlach en hallo rondom.

Ik moet toegeven dat ik nerveus was, maar ik zette de zenuwen uit mijn systeem en ging naar de rechterkant van de touwen om me voor te bereiden op mijn eerste sprong in meer dan twee decennia. Het touw klikte prachtig, en daar ging ik. Ik sprong! En ik deed het best goed, al zeg ik het zelf. Ik sprong nog een keer, en toen nog een keer – toen moest ik chillen omdat ik dacht dat ik flauw zou vallen. Ik kreeg overal felicitaties, ook van mijn dochter, die zei: ‘Mama! Je hebt het zo goed gedaan!”

Ik spring zo veel mogelijk zaterdagen dubbel Nederlands, samen met mijn dochter, die leert touwtjespringen en uiteindelijk zal afstuderen voor dubbel Nederlands. Als ik denk aan de verhalen die ze op een dag aan haar kinderen zal vertellen, over haar vroege ervaring met dubbel Nederlands, ben ik zo trots te weten dat ik een integraal onderdeel zal zijn van haar nostalgische verhalen over zomerpret.