‘Ik denk elke dag aan spruitjes’: Binnen in de Nederlandse fabriek waar je kerstgroenten groeien | Wereldnieuws

In de wereld van kerstgroenten is niets zo verdeeld als een spruitje.

En hier, als ik uitkijk over een fabriek in Nederland, zijn ze overal.

Het is als de chocoladefabriek van Willy Wonka, maar dan herschikt in spruitvorm.

Ze rollen over lopende banden, worden in enorme machines gegoten en tuimelen in stortkokers.

Ze worden gefotografeerd en gerooid, op maat gemaakt en gesorteerd, verpakt en gekoeld.

Het is meedogenloos, alsof je naar een groene magmastroom kijkt. Naarmate er meer en meer spruiten van boerderijen worden geleverd, worden ze in de machines gevoerd, en zo gaat de langzame opmars maar door.

Als je van spruitjes houdt (spoiler alert: ik wel), dan is dit een betoverend gezicht.

Spruiten in alle soorten en maten suizen om ons heen en worden verdeeld in enorme bakken op wielen die binnen enkele minuten vollopen. Nederlanders houden van de kleintjes. De grootste gaan naar Duitsland.

En daar, in het midden, staan ​​de containers voor de Britten. Wij houden van kleinere spruitjes met een knapperige smaak.

De fijne spruitjes, zoals ze mij beschreven zijn.

Lees verder:
Waar komen kersttradities vandaan?
Hier leest u hoe u uw kerstdecor opfleurt met behulp van AI
Zou je je familie vragen om Kerstmis te organiseren? Deze man deed het

Het wereldcentrum van de spruitenteelt

Peter van’t Woudt is locatiemanager van de Primeale-fabriek in Nederland – het wereldcentrum van de spruitenteelt.

Terwijl de spruiten binnenstromen, bestudeert hij ze voortdurend en strijkt met zijn hand door het vat terwijl het volloopt.

Dit is een cruciale tijd van het jaar in de spruitjeswereld.

“We draaien 24 uur per dag”, zei hij terwijl hij zijn fabriek rondkeek.

“Dit is de tijd van het jaar waarin we allemaal hard moeten werken, want iedereen wil de spruiten. Maar hier zijn we een team.”

Op een goede dag kan het 34 uur duren voordat de spruiten van deze fabriek naar de schappen van een Britse supermarkt gaan en kort daarna worden opgepikt.

Naar schatting kopen de Britse consumenten zo’n 750 miljoen spruiten tijdens de kerstperiode, maar slechts ongeveer de helft daarvan wordt daadwerkelijk gegeten.

Het is de groente waar je van houdt of die je haat, en ja, zelfs in de spruitenfabriek heb ik mensen ontmoet die er dol op zijn, ondanks dat ze de hele dag naar spruiten hebben zitten staren, en anderen die de smaak niet konden verdragen.

Hoe oogst je zelfs een spruit in de winter?

Dan is er Jack’s Gravemade, wiens taak het is om infraroodcamera’s te gebruiken om de slechte spruiten te verwijderen.

Hij zei dat hij ze als kind haatte, maar nu een toegewijde fan is geworden.

Dit is een moeilijk jaar voor hen geweest, zei hij, met de lange hete zomer die gevolgen had voor de spruiten.

Vorig jaar werd slechts ongeveer 8% van de spruiten als onaanvaardbaar beschouwd: nu is dat het dubbele.

Dat is zwaar voor de boeren. Een halfuur verderop staan ​​we in een modderig veld te praten met Frederique Sonneveld, de productmanager van Primeale met toezicht op spruitjes, en ze maakt zich zorgen.

Haar ouders werkten in de spruiten, en dat deden hun ouders vroeger ook.

Er is niets dat ze niet weet over deze dingen, wat handig is, want eigenlijk weet ik alleen hoe ik ze moet koken en eten.

Spruiten groeien uit de grond – ze komen echt uit de grond – aan alle kanten van een dikke stengel.

Om ze te oogsten, rijdt een langzaam rijdend voertuig langs de rij groenten, met vier mensen voorin.

Enorme snijders snijden de stengel op grondniveau, waarna deze met de hand wordt opgetild en in een gat wordt gevoerd waar een verborgen machine de spruiten van de stengel haalt.

Het probleem is dat je dit allemaal niet kunt doen als de grond bevroren is. En op dit moment is het koud weer, daarom maakt mevrouw Sonneveld zich zorgen.

“Ik ben nerveus omdat dit zo’n belangrijke tijd van het jaar is, maar we kunnen niets doen als het te koud is. We moeten zoveel mogelijk oogsten, maar…”, haalt ze haar schouders op en glimlacht een beetje bezorgd. glimlach.

“Ze hebben onze zorg en onze liefde nodig.”

‘Ik denk elke dag aan spruiten’

Aan de grillen van de natuur kun je natuurlijk niets doen.

De zomer was moeilijk, legde ze uit, maar dat was niet het enige probleem.

De stijgende energieprijs heeft de landbouw duurder gemaakt, evenals de inflatie op de arbeidsmarkt. Het kiemen van spruiten is tegenwoordig een dure aangelegenheid.

Mevrouw Sonneveld is een uitgesproken fan van de smaak van de spruit, al kijkt ze wel verbijsterd als ik vraag of ze ze elke dag eet.

“Ik denk er elke dag aan, maar ik eet ze niet altijd”, antwoordde ze. Waarschijnlijk heel verstandig.

Ze presenteert me wat ze beschouwt als het mooiste exemplaar dat ze kan vinden: perfect formaat, geen schilferige bladeren en een glinsterende glans.

‘Bling, bling,’ zei ze terwijl ze hem overhandigde. Niet, als ik eerlijk ben, een uitdrukking die ik ooit eerder met een spruitje heb geassocieerd.

Maar het is ontegensprekelijk een mooie spruit. Het is degene die ik in onze televisiereportage vasthoud en die ik binnenkort ga eten.

Het is een feit dat er enorm veel tijd, moeite, geld, passie en planning wordt gestoken in het bezorgen van de nederige spruit aan je tafel. Ze worden gekoesterd en geliefd, overgehaald om te groeien en vervolgens naar je tafel gestuurd.

En dat alles voor iets dat de helft van jullie niet wil. Het is een wreed leven, een spruitje zijn.