Hollandse koekjes en Ierse gastvrijheid | Ouders en ouderschap

We’s bezoeken de schoonouders en genieten enorm van hun gastvrijheid. Alleen mijn zoon vindt het te weinig, hij eist constant koekjes van zijn grootouders met de urgentie dat jij of ik een paramedicus kunnen signaleren tijdens een hartaanval. “LIGA!” roept hij, verwijzend naar een heerlijk zacht merk babykoekjes waar hij dol op is, gebruikelijk hier maar niet in Engeland. We schelden hem uit omdat hij onbeleefd is, maar we moeten nog een deuk in deze praktijk maken, niet in de laatste plaats omdat zijn toegewijde gastheren hem elke keer verwennen.

Je hebt misschien die recente kaart van Europa gezien, die donkerblauw kleurde op die plekken waar je altijd eten bij iemand thuis zou krijgen, en donkerrood op die plekken waar je dat nooit zou doen. Zuid-Europa, van Spanje over de Middellandse Zee tot aan Turkije, was het donkerste blauw, plaatsen waar “eten bij iemand thuis ontvangen” synoniem lijkt te zijn met “binnen enkele seconden na aankomst onder dwang gevoederd worden”. Scandinavië en Nederland waren aan het andere uiterste; gekleurd in het rood, zo donker dat je beter een hele dag ruwvoer kunt eten voordat je naar een speelafspraakje gaat.

Het meest fascinerend was de splitsing van het VK en Ierland, met Engeland en Wales in lichtrood, wat aanduidt “waarschijnlijk geen voedsel te geven”, terwijl Schotland en het hele eiland Ierland lichtblauw waren, wat beweerde dat gastvrijheid er in het algemeen meer op voedsel was gebaseerd.

“Zou er echt zo’n verschil kunnen zijn tussen onze Engelse neven en ons?” dacht ik, terwijl ik mijn derde geforceerde maaltijd van de dag at tijdens een reis naar Ierland waarin ik als een prijskalf ben vetgemest. Hier is de basisnorm voor gastvrijheid het samenstellen van een banket binnen enkele minuten na uw aankomst; koude ham en kip, gekookte eieren, brood, gesneden rode biet, allerlei soorten salade, twee soorten koolsalade (normaal en luxe) en vaak een soort vreemd, koud, kerrierijstding dat zonder reden met rozijnen wordt geleverd. Het is gebruikelijk, ja zelfs verplicht, dat dit wordt aangeboden met uitgebreide verontschuldigingen voor het schaarse aanbod, ondanks dat de tafel voor je zo overladen is met eten, dat het lijkt alsof de politie een persconferentie heeft belegd om de vangst aan te kondigen van een illegale boerenmarkt.

Overal waar de voedselkaart werd opgehangen, was het opvallend om de vele verbijsterde commentaren te lezen van Scandinavische, Nederlandse en, ja, Engelse mensen, die de praktijk verdedigden om eten achter te houden aan gasten. Wat als gastheren maar zoveel eten hebben, zeiden ze, of als de gast er nooit om vroeg?

In Ierland is het concept om bij iemand thuis om eten te vragen zo bizar dat het bijna ondenkbaar is, maar omwille van de wetenschap zal ik een poging wagen. Vragen om eten zou hetzelfde zijn als vragen om de verwarming aan te zetten – ongeveer het sociale equivalent van het in brand steken van de kleding die je gastheer draagt. Alleen onder familie of vrienden die zo stevig verstrikt zijn in je sociale kring, dat niemand ooit hun schande hoeft te horen als je eenmaal weggaat, zou zoiets gepast of zelfs mogelijk zijn.

Misschien is het de Engelsman in mijn zoon die hem niet bang maakt om het impliciete expliciet te maken, om het piepende wiel te zijn dat de Liga krijgt. Het verbaast me, ja, maar ik zal proberen deze andere cultuur te respecteren, zoals hij de onze doet. Die koekjes komen immers uit Nederland. Zonder hen zouden Nederlandse kinderen misschien nooit eten.

Heb je gehoord dat mama is overleden? van Séamas O’Reilly is nu uit (Little, Brown, £ 16,99). Koop een exemplaar bij voogdboekwinkel voor £ 14,78

Volg Séamas op Twitter @shockproofbeats