‘Het zou mijn vader niet vervangen’: Nederlandse verontschuldiging voor geweld in Indonesië doet pijn van revolutionaire periode herleven

In 2013 was ook de Nederlandse regering verteld door dezelfde rechtbank om compensatie te bieden aan de slachtoffers van een ander bloedbad in Zuid-Sulawesi, waarbij in de loop van drie maanden van eind 1946 tot begin 1947 duizenden burgers omkwamen.

Twaalf mensen, waaronder acht weduwen en vier kinderen van de geëxecuteerden, kregen een schadevergoeding van ik123 en ik10.000. Sommige eisers weigerden de compensatie te accepteren en zeiden dat het aangeboden bedrag te laag was in vergelijking met het verdriet dat hun families decennialang moesten doorstaan.

De heer Rutte zei vorige week dat het Nederlandse aanbod om schadevergoedingen te schikken open blijft staan.

Maar de historicus Triyana zei dat de Nederlanders eerst moeten erkennen dat 1945 het jaar is dat Indonesië zijn onafhankelijkheid verwierf.

“De Nederlanders moeten beseffen dat hun koloniale heerschappij over Indonesië eindigde in 1942 toen ze zich overgaven aan de Japanners. Wat er tussen 1945 en 1949 gebeurde, was een militaire agressie tegen een soevereine natie en we zouden als slachtoffers van dergelijke agressie moeten worden gecompenseerd’, zei hij.

De inwoner van Rawagede, Mino, die net drie maanden oud was toen het bloedbad plaatsvond, zegt niet te weten wat ze moet denken van de verontschuldigingen van Rutte.

Het enige wat ze weet is dat het bloedbad het leven heeft gekost aan haar vader, meneer Gedut, de kostwinner van haar familie.

“Als mijn vader nog had geleefd, zou mijn familie misschien niet zo veel hebben geleden. Hij was geen rijke man, maar we hadden genoeg te eten. Sinds hij werd vermoord, was het leven moeilijk voor mijn familie, vooral mijn moeder die in een rijstfabriek moest werken terwijl ze voor mij zorgde, die toen nog een baby was, ‘vertelde de 75-jarige aan CNA.

“Ik haat ze niet. Ik heb geen wrok of zo. Ik heb ze al vergeven. Maar ik weet niet wat ik moet zeggen of voelen (over de verontschuldiging). Aanbiedingen van geld en verontschuldigingen zouden mijn vader en de jaren van verdriet en ontberingen die we hadden doorstaan ​​niet vervangen.”