David L.Eby
Varnum Charles Eby werd geboren op 2 augustus. 29, 1924, op de familieboerderij in Maybee. De wereld kende hem als ‘Nederlandse’ Eby.
Zijn geboorte was moeilijk en de jonge behandelend arts gebruikte instrumenten om hem uit de baarmoeder van zijn moeder te trekken. Daarbij werd schade toegebracht aan de ruggengraat en het lichaam van Dutch, waardoor hij in zijn vroege jaren ernstig kreupel raakte. Ik kan me niet herinneren dat het ooit is uitgesproken, maar hij had zijn hele leven de aandoeningen die verband houden met hersenverlamming. Dutch was de eerste baby die de jonge dokter ooit ter wereld had gebracht. Ondanks de verwondingen, of misschien vanwege de verwondingen, noemden zijn ouders hem naar de jonge arts die hem ter wereld bracht. De arts stierf later aan verwondingen die hij opliep in de Tweede Wereldoorlog terwijl hij in de Stille Oceaan diende.
Als baby waren er twee mensen nodig om de luiers van Dutch te verschonen; een om zijn gebogen benen van zijn lichaam weg te trekken en de andere om zijn luier te verschonen. Als kind sleepte hij letterlijk zijn kreupele lichaam met zijn armen om zichzelf naar voren te trekken. Zijn benen werkten gewoon niet. Hij liep pas volledig toen hij 7 jaar oud was. Als hij met andere kinderen probeerde te rennen, rende hij vijf treden, viel dan naar beneden, rende nog eens vijf treden en viel opnieuw, keer op keer. Hoe vaak hij ook viel, hij slaagde er nooit in om weer op te staan.
Vanaf de dag dat hij werd geboren tot de dag dat hij stierf, leefde de Nederlander precies 35.446 dagen. Elke laatste van die dagen was op de een of andere manier fysiek een uitdaging voor hem. Gewoon een maaltijd eten was geen gemakkelijke taak, aangezien hij levenslange trillingen had van de geboorteverwondingen waardoor zijn armen trilden. Hij zou zijn rechterpols met zijn linkerhand moeten vasthouden om de vork te bedienen die hij vasthield om te eten. Ook toen was het moeilijk.
Ondanks alles leefde hij een voller leven dan veel mensen. Als kind leerde hij vaardigheden op de boerderij van zijn ouders die nodig waren om de jaren van de Grote Depressie te overleven. Zijn hele leven gebruikte hij die vaardigheden om verschillende dingen uit een tuin te maken en te behouden. Hij maakte zelfgemaakte worst, wijn, augurken, zuurkool, ketchup en tal van andere voedingsmiddelen. De eerste keer dat hij als jonge jongen oud genoeg was om te gaan jagen, wilde een familielid niet met hem meegaan en kleineerde hem in tranen. Zijn vader nam hem apart en zei hem de jachthond van het gezin mee te nemen en in zijn eentje te gaan jagen. Hij keerde die dag alleen naar huis terug met twee fazanten en een konijn.
Het leven was gevuld met eindeloze uitdagingen voor Nederlanders. Gedurende zijn hele leven waren sommige mensen wreed en ongevoelig voor hem, terwijl anderen aardig waren. Toen kinderen in zijn eenkamerschool in teams werden gekozen om in de jaren dertig met een bal te spelen, waren sommigen niet Nederlands, maar een buurjongen, Warren Gruber genaamd, zorgde er altijd voor dat hij Nederlands koos om in zijn team te komen.
Nadat zijn opleiding in Carleton eindigde met het afronden van de achtste klas, betrad Dutch de werkende wereld. Hij had zijn jeugd doorgebracht op de familieboerderij en zijn eerste baan was als monteursassistent in Dundee, waarvoor hij $ 12 per week ontving, ongeveer wat zijn kost en inwoning kostte. Hij had alle eer aan chiropractors, te beginnen met een die hij in Dundee ontmoette, om zijn lichaam functioneel genoeg te krijgen om in een fabriek te gaan werken en hem te helpen zijn hele leven aan het werk te blijven.
Zijn eerste fabrieksbaan was bij een papierfabriek in Monroe. Daarna was hij werkzaam bij de Kelsey Hayes-fabriek. op febr. Op 11 november 1950 werkte hij in de verfkamer van Kelsey Hayes toen er een explosie plaatsvond. Hij liep in de buurt van een ketelpijp toen een stem riep om “naar beneden te gaan”. Hij viel op de grond toen er een explosie plaatsvond. Hij wist nooit wie hem had gezegd naar beneden te gaan of hoe iemand had kunnen weten dat er een explosie op handen was. De stem kwam uit het niets, maar hij hoorde het duidelijk, gehoorzaamde het en leefde.
De explosie zette de kleding van Dutch in brand. Een andere arbeider probeerde Dutch te helpen, en Dutch schreeuwde tegen hem dat hij weg moest omdat ze allebei brandbare oplosmiddelen op hun kleding hadden. De man die Dutch probeerde te helpen vatte daarbij zelf vlam en stierf aan zijn brandwonden. Het zou zijn laatste werkdag zijn geweest. Hij liet een vrouw en 10 kinderen achter.
Andere arbeiders sleepten Dutch gillend een badkamer in terwijl hij nog in brand stond en waar ze water op zijn brandende kleding gooiden en de vlammen doofden. Hoewel hij zwaar verbrand was aan zijn benen, herstelde hij. Hij vergat nooit de man die stierf terwijl hij hem probeerde te redden. Zijn naam was Frank Gotha sr. van Ida.
Later in 1950 lukte het Dutch om werk te vinden als arbeider in de nieuwe Monroe Ford-fabriek. Ik weet niet zeker hoe hij zijn fysieke toestand heeft doorstaan, maar hij werkte daar 30 jaar lang handenarbeid ondanks zijn aanzienlijke fysieke kwalen. Veel mensen die Nederlands kenden hadden grote bewondering voor zijn nooit aflatende inspanningen om een leven te leiden zoals anderen.
Dutch keek graag naar sport op televisie, ook al kon hij ze nooit fysiek spelen. Hij leerde bowlen en golfen en werd goed in beide. Hij hield van kaarten en had een hekel aan verliezen. Als je zijn kaartpartner was en een kaart verkeerd speelde, liet hij je dat weten, zoals veel van zijn familieleden kunnen beamen. Een levenslange jager en visser, hij gebruikte elke winter een rollator om zijn weg naar zijn blinde herten te vinden toen hij in de 80 was toen lopen erg moeilijk werd. Hij ging 70 opeenvolgende jaren op hertenjacht voordat hij het moest opgeven. Hij maakte visreizen naar de Canadese wildernis toen hij jong was en kon zich met iedereen staande houden als jager en buitenmens.
Begin jaren vijftig verdiende de gemiddelde fabrieksarbeider minder dan 5.000 dollar per jaar. Gedurende die tijd was Dutch de manager van een bowlingbaan met drie banen in het Carleton Hotel, samen met zijn werk in een fabriek. Tussen de twee banen verdiende hij $ 19.000 per jaar. Volgens Dutch bracht hij het meeste door met teveel drinken. Het was in een tijd dat het leek alsof elke barmeid in Michigan Nederlands kende op basis van de voornaam.
Hij ontmoette zijn toekomstige vrouw, Sylvia, toen zijn moeder ziek was in 1962. Hoewel ze 16 jaar ouder waren dan Nederlanders, trouwden ze en brachten ze vele gelukkige jaren samen door. Het was Sylvia die stabiliteit en geluk in het leven van Dutch bracht. Ze reisden samen en brachten honderden weekenden door in hun hut in het noorden van Michigan, waar ze sneeuwscooterden, vissen, wilde bessen en paddenstoelen plukten, een praatje maakten en van het leven genoten. De toewijding van Dutch aan Sylvia was onwrikbaar en hij zorgde voor haar tot aan haar dood. Wanneer hij terugkeerde naar Carleton, bezocht hij altijd Sylvia’s graf en sprak hij altijd een stil gebed voor haar uit.
Als vroom katholiek werd hem als kind benadrukt dat hij hoe dan ook elke zondag de mis moest bijwonen. Als jonge man genoot hij van drinken en gezelligheid op zaterdagavond, maar op zondagochtend woonde hij, ongeacht zijn toestand of locatie, de mis bij, soms rechtstreeks van een nachtelijk feest naar een kerk.
Toen de moeder van Dutch ziek was en stervende was, was het Dutch die haar medicijnen en medische kosten betaalde in een tijd dat zij niet verzekerd was en hij geen spaargeld of overinkomen had. Na haar dood was er meer dan $ 10.000 aan medische rekeningen die Nederlanders gedurende een periode van jaren alleen hebben betaald. Het was destijds een enorm bedrag. Hij was niet wettelijk verplicht om ze te betalen, maar hij voelde zich verantwoordelijk voor haar zorg en hij was niet van plan om iemand van hun geld te slaan. Toen zijn vader zo’n 13 jaar eerder stierf, betaalden Dutch en zijn broer Jim ook de aanzienlijke medische rekeningen van zijn zorg.
Er zijn veel verhalen over het Nederlands door de jaren heen. Toen hij in Hale woonde, bezocht hij de Eagles-club voor een avondje uit. Vanwege zijn moeite met lopen, zijn trillingen en enigszins onduidelijke spraak zou hij kunnen worden aangezien voor overmatig drinken. De staatspolitie volgde hem af en toe en hield hem aan de kant voor een blaastest. Het irriteerde hem eindeloos, dus blies hij een keer een prop pruimtabak in de blaastest. Toen de vrouwelijke agent het uit haar mond trok met de tabak die eraan hing, werd ze een beetje misselijk. Het was de laatste keer dat Nederlanders ooit werden aangehouden.
Eens, toen Dutch op herten jaagde en in zijn gordijn zat, viel hij in slaap. Toen hij wakker werd, stond er een hert naast hem en keek neer op Dutch. Geschrokken liet Dutch zijn geweer vallen en het hert ontsnapte.
Hij leerde zijn vier kleinzonen, Frank, Jon, Scott en Mike, jagen en vissen, evenals twee van zijn achterkleinkinderen, Mary en JJ. Hij leerde ze ook de overlevingsvaardigheden die hij op de boerderij van zijn ouders had geleerd. Het was Mary, en later JJ in het bijzonder, die in zijn latere jaren voor Dutch zorgde, waardoor hij in zijn eigen huis in Hale kon blijven totdat hij dat niet meer kon. Er kunnen niet genoeg lofbetuigingen worden gezegd over JJ’s jarenlange toewijding aan en zorg voor het Nederlands.
Dutch had een enorme impact in het leven van zijn vier kleinzonen en twee achterkleinkinderen. Mijn broer Ernie is in de loop van vele jaren vele malen in Dutch geweest en heeft hem op alle mogelijke manieren geholpen. Dutch en mijn vader brachten in hun pensioenjaren eindeloze uren door met jagen, zelfgemaakte wijn drinken en samen kaarten spelen, en na de dood van mijn vader was het Ernie die altijd de tijd maakte om in de herfstmaanden op Nederlandse jacht te gaan. Dutch had een aantal zeer toegewijde vrienden, waaronder zijn buurman Kenny Harley en vrienden Chris en Trina Carder die hem vaak bezochten. Mijn zwager Ritch Radcliffe bracht vele weekenden door met Dutch.
Dutch en het leven dat hij leidde waren buitengewoon in elke betekenis van het woord. Als hij een leven had moeten leiden als een volledig gehandicapte persoon, heeft niemand hem dat ooit verteld en zou hij hoe dan ook niet hebben meegewerkt. Zolang ik hem kende was hij gewoon “Oom Dutch” en trilde zijn armen. Ik heb nooit de omvang van zijn geboorteverwondingen gekend of de ontberingen die hij heeft doorstaan en overwonnen tot de laatste jaren van zijn leven, toen hij er beetje bij beetje over zou praten. Hij beschouwde zichzelf nooit als anders dan iemand anders en weigerde iemands medelijden of hulp. Dutch leefde het leven dat hem werd gegeven ten volle en hij gaf nooit op of gaf toe aan wat het leven hem bracht.
Nederlander is overleden op 29 sept. 24 december 2021, op 97-jarige leeftijd. Hij is er niet meer, maar zal niet snel worden vergeten door degenen die hem kenden.
Geschreven door zijn neef, David L. Eby.
More Stories
Arne Slott: De Nederlandse voetbalvisie van de nieuwe Liverpool-manager – Liverpool FC
De Nederlandse overheid heeft geen inzicht in de blootstelling van omwonenden aan chemicaliën: Gezondheidsraad
Foto's: Cadetten Stilte Nederlands | Altamont onderneming