‘Trotse’ Surinaamse terug Nederlandse WK-sterren

Van Nederland tot Suriname zwelt de trots op het aantal Nederlandse spelers in de kwartfinale van het WK van vrijdag die hun wortels vinden in de voormalige Zuid-Amerikaanse kolonie.

Op een veld onder de Amsterdamse woontorens waar ze opgroeiden, oefenen twee jonge vrienden van Surinaamse afkomst vrije trappen en dromen ze ervan de beroemde oranje trui van Nederland te dragen.

“We zijn zelf ook mensen van kleur. Het is goed dat mensen van kleur zo succesvol zijn geweest. We zijn trots”, zegt de 18-jarige Nigel Marengo, een jeugdspeler van Heerenveen, een club wiens eerste elftal in de Eredivisie zit.

Ze verafgoden Nederlandse spelers zoals Virgil van Dijk, geboren in de Nederlandse stad Breda uit een Nederlandse vader en een Surinaamse moeder; Denzel Dumfries, wiens moeder uit Suriname komt en wiens vader uit Aruba komt, het Caribische eiland dat deel uitmaakt van het Koninkrijk der Nederlanden; en Xavi Simons, wiens vader van Surinaamse afkomst is.

Marengo en zijn vrienden zullen vrijdag “Oranje” tegen Argentinië aanmoedigen, in een wedstrijd waarvan hij zei dat het zwaar maar te winnen zal zijn, grotendeels dankzij Van Dijk in de verdediging.

“Ik ben blij dat hij ervoor heeft gekozen om voor Nederland te spelen” in plaats van voor Suriname, de kleine Caribische kuststaat die door de FIFA op nummer 139 staat, voegde Marengo eraan toe.

Zijn vriend Divayo Olf, 18, zei dat hoewel het “Suriname naar beneden trekt op het gebied van voetbal … ze hier allemaal zijn geboren of hier zijn opgegroeid en allemaal hun carrière hier zijn begonnen, dus ik begrijp hun keuze.”

Nederland heeft een lange rij voetballegendes met Surinaams erfgoed, van Ruud Gullit en Frank Rijkaard in de jaren tachtig tot Clarence Seedorf en Edgar Davids in de jaren negentig.

‘Historische connectie’

Maar dat weerspiegelt ook de ingewikkelde geschiedenis van Nederland als heersers over een reeks koloniën – waaronder Suriname, dat in 1975 onafhankelijk werd – waar de Nederlanders tot op de dag van vandaag mee worstelen.

In de Surinaamse hoofdstad Paramaribo hangen twee enorme tv-schermen aan de muur van Sportcafe Munder, in het midden hangt een Surinaamse vlag en is de zaal versierd met Nederlandse spandoeken.

“Sinds 1978 ben ik fan van Nederland, omdat ik daar ben opgegroeid. … En jongens met een Surinaamse achtergrond spelen, dat speelt ook mee”, aldus eigenaar Ramesh Jagesar.

Voor de wedstrijd van vrijdag serveren ze Hollandse gehaktballen genaamd “bitterballen” met Nederlandse vlaggetjes op cocktailprikkers.

Maar hij voegt eraan toe dat “je wel groepen hebt die echt tegen Nederland zijn, die gaan liever voor Brazilië of Argentinië.”

De gepensioneerde dokter Ruben del Prado zei dat hij het Nederlands team steunde.

“Ik hou van Nederland, maar mijn hart ligt in Suriname… er is een natuurlijke historische band tussen hen”, zei hij.

Maar Micky van Leeuwaarde zal lichtblauw dragen in plaats van oranje, aangezien hij lid is van de Argentina Fan Club van Suriname.

“Deze generatie voetballers met Surinaamse roots betekent niets voor mij”, zei hij. “Ik ben meer van de oudere generatie: Seedorf, Davids en Rijkaard.”

Hij zei dat hij werd geboren in 1978 toen Argentinië Nederland versloeg in de finale van de Wereldbeker, van Maradona hield en zijn hele leven fan was.

‘Maakt me trots’

Op een hoekschop van het beroemde Ajax-stadion in Amsterdam herinneren een vader en zoon aan de gloriedagen van het Nederlandse voetbal en de sleutelrol die spelers van Surinaams erfgoed daarin speelden.

“Het is belangrijk dat de hele Nederlandse samenleving vertegenwoordigd is in het nationale voetbalelftal”, zegt de 21-jarige Giovanni Qureshe achter de toonbank van het Surinaamse familierestaurant P&G Roti. “Dat is het geval onder de huidige manager Louis van Gaal. Ik ben heel trots dat wij, Surinamers, ook deel uitmaken van het Nederlands elftal.

“En we doen het heel goed, ik hoop dat we wereldkampioen worden!”

Ondanks het multiculturele imago van zowel Nederland als zijn voetbalteams, blijft racisme een probleem in een samenleving waar extreemrechtse partijen veel steun krijgen.

Gullit, die de Nederlanders naar hun enige grote trofee leidde toen ze de Europese kampioenschappen in 1988 wonnen, klaagde over racistisch misbruik toen hij een van de weinige zwarte spelers was.

Maar hij heeft gezegd dat de dingen zijn veranderd nu het voetbal diverser is geworden.

In de buurt van het Ajax-stadion runt Urbian Fitz-James een winkel met producten uit zijn geboorteland Suriname, maar “zal altijd een band met Nederland hebben”.

“Als ik een Surinaamse jongen in het nationale team zie spelen, ben ik daar natuurlijk trots op”, zei hij.

Een verkoopster in de winkel, de 34-jarige Xafiera Schipper, vindt dat spelers uit Suriname, waar haar ouders zijn geboren, “er beter aan doen om voor hun eigen land te spelen”.

Maar ze voegt eraan toe: “Dan zou het Nederlands elftal niet meer zo sterk zijn.”