maart 28, 2024

De Nieuwe Loosduinse Krant

Wij zijn de toonaangevende aanbieder van kwalitatief Nederlands nieuws in het Engels voor een internationaal publiek.

Redenen voor de ineenstorting van de Nederlandse militaire macht in Ceylon en India – Analyse – Eurasia Review

De Nederlanders waren in de 17 e een politiek-economische en militaire macht bij uitstek in Ceylon en Zuid-India. en 18e eeuw, de Portugezen verdreven uit de lucratieve specerijenhandel in de regio. Maar de Nederlanders konden de aanval van de Britten niet weerstaan ​​toen deze in het laatste deel van de 18e hun opwachting maakten. Eeuw. Door 1796-1798 was de Nederlandse macht ingestort in zowel Ceylon als Zuid-India. In 1796 gaven de Nederlanders hun bezittingen op Ceylon vrijwel zonder slag of stoot over.

Er kunnen meerdere redenen zijn geweest voor de ineenstorting van de VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie of VOC). Sommigen zeggen dat de VOC geen goede bedrijfsorganisatie was zoals de Engelse Oost-Indische Compagnie (EIC) was, en dat het in wezen een militaire organisatie was die met bruut geweld rijkdom ontgaf uit gebieden over de hele wereld. Maar Erik Odegard van de Erasmus Universiteit in Rotterdam in zijn paper getiteld: Op zoek naar Sepoys: Indiase soldaten en de Verenigde Oost-Indische Compagnie in India en Sri Lanka, 1760-1795 (War in History 2022, Vol 29 (3) 543-562) legt de schuld bij de militaire structuur van de VOC en de ideeën achter die structuur die ongeschikt waren voor de omstandigheden in Zuid-Azië.

De Nederlandse militaire structuur verschilde radicaal van die van de militairen onder de EIC en de Franse Oost-Indische Compagnie (Compagnie française pour le commerce des Indes orientales). Terwijl de Britse en Franse bedrijven succesvol waren, had de VOC gedurende een groot deel van de 18e eeuw moeite om het leger van de Britten en de Fransen het hoofd te bieden. Tegen het einde van de 18e eeuw werd de VOC uiteindelijk gedwongen op te vouwen.

In tegenstelling tot de Franse en Brits-Indische Oost-Indische Compagnieën rekruteerde de VOC niet in voldoende aantallen lokale soldaten (of Sepoys), maar leunde ze zwaar op blanke troepen die met regelmatige tussenpozen en tegen hoge kosten uit Nederland en Duitsland werden gehaald. Zo telden de garnizoenen van de VOC in Ceylon in december 1777 3.252 manschappen, van wie 2.422 Europese infanteristen en artilleristen. De rest bestond uit 686 Oosterlingen (‘Oosterlingen’, of ‘Maleiers’ van Java) en 142 ‘vrije Moren’. Europese troepen maakten bijna 75% van de Nederlandse militaire beroepsbevolking op Ceylon uit.

READ  Win deze maand gratis Cold Brew (en meer!) Bij Dutch Bros voor Nationale Cold Brew Day

Toen Robert Clive daarentegen naar Bengalen ging voor verovering in 1757, nam hij een leger van zo’n 800 Europese infanterie en 1.200 sepoys mee. Tegen 1763 had de Oost-Indische Compagnie (EIC) een permanent leger van 18.230 soldaten in India, bestaande uit een paar Europeanen en een groot aantal lokaal gerekruteerde troepen. Twee decennia later telde het EIC-leger alleen al in Bengalen zo’n 34.000 manschappen, georganiseerd in 1.000 manbataljons. Tegen het midden van de jaren 1790 had de EIC een leger van zo’n 73.000 man in India. De overgrote meerderheid van deze soldaten waren Indiase Sepoys.

Erik Odegard merkt op dat “de effectiviteit van deze (lokale) soldaten en hun eenheden in dit leger in de loop van de tijd ook was verbeterd, tot het punt waarop Britse officieren bang waren dat ze deze troepen zouden trainen om uiteindelijk de EIC zelf te verslaan!”

De Britten en Fransen waren er al vrij vroeg in hun avonturen in India achter gekomen dat lokale rekruten uitstekende soldaten konden worden als ze goed waren opgeleid door Europese officieren en door hen werden geleid. Deze mannen konden gemakkelijk grote inheemse legers verslaan, zelfs als de gebruikte wapens van dezelfde kwaliteit waren. Daarom hadden de Britten en Fransen een kleine groep Europeanen die de leiding hadden, maar het grootste deel van de gevechten werd gedaan (en goed gedaan) door de lokale en andere Aziatische troepen.

De niet-Europese rekruten in Ceylon waren Singalezen, Tamils ​​en moslims, Zuid-Indiërs uit India en katholieken uit Ceylon en Malabar. In het geval van de Nederlanders waren er Maleiers uit Java gehaald. Alle Europese legers in Ceylon (en ook Zuid-India) rekruteerden min of meer uit dezelfde pool van militaire arbeidskrachten. Alleen de aantallen varieerden, waarbij de Britten veel meer gebruik maakten van de lokale bevolking dan de Nederlanders.

READ  Nederlandse miljonair is bullish op Shiba Inu en Dogecoin

Lokale troepen hadden grote voordelen ten opzichte van de Europeanen. Ze waren ook geacclimatiseerd en sterker. Europeanen zijn misschien wat gedurfder, maar ze hebben doorgaans weinig weerstand tegen tropische ziekten. Het sterftecijfer onder hen was hoog. De Britten en Fransen bespaarden geld door lokaal te rekruteren. Locals en andere Aziaten kregen minder betaald. Als de lokale bevolking hun land in de buurt had, kon hen worden gevraagd voor zichzelf te zorgen, zoals werd opgemerkt in de Britse campagnes in de Kandyan-heuvels. De Nederlanders waren zwaar afhankelijk van een groot Europees contingent en gaven veel uit aan salarissen. En er werd ook veel geld uitgegeven aan het verschepen van troepen uit Europa.

Ad hoc werving

De Nederlandse werving van locals gebeurde op ad hoc basis voor bepaalde campagnes. De ad hoc rekruten werden haastig opgeleid en werden ontslagen toen de campagne voorbij was. De Europese officieren en de Indiase (of Ceylonese) mannen hadden weinig tijd om elkaar te begrijpen, een esprit de corps te ontwikkelen die nodig was om onder moeilijke omstandigheden samen te vechten.

Maar in de Britse Oost-Indische Compagnie (EIC) werden de lokale bevolking zelfs in vredestijd in dienst gehouden. Dit maakte niet alleen training over een langere periode mogelijk, maar ook het bevorderen van kameraadschap en een gevoel van betrokkenheid bij de eenheid. De Indiase eenheden in EIC toonden wat de Duitse socioloog Max Weber ‘organische solidariteit’ noemde, terwijl de Indiase eenheden in het Nederlandse leger als een zak aardappelen waren die bij de minste verstoring uit elkaar konden vallen.

Als staande legers hadden de lokale rekruten van de Britse en Franse Oost-Indische compagnieën een regelmatige loonstructuur, afgezien van werkzekerheid. Zekerheid van werk en een regelmatige loonstructuur zorgden ervoor dat de Indiase rekruut bereid was om overzee te dienen in welk deel van het Britse rijk dan ook. Ook de Nederlanders verplaatsten troepen van het ene deel van de VOC-wereld naar het andere. Maar ze vonden het moeilijk om lokale soldaten te krijgen die vrijwilligerswerk deden in het buitenland. De Nederlanders leunden dan ook sterk op Europese troepen en de Topazen (Euraziaten) die zich identificeerden met Europeanen.

READ  Nederlandse start-up mikt groots met recyclebare 3D-geprinte boot

VOC-rapporten staan ​​vol met klachten over de kwaliteit en het gedrag van hun lokale rekruten in zowel Ceylon als India. Er waren beschuldigingen van ongedisciplineerdheid en lafheid tegenover de vijand in Malabar in de jaren 1770 en Negapatnam in 1781. Maar de fout zat in het wervings-, loon- en retentiebeleid, betoogt Erik Odegard.

Naast het wervingsbeleid en de strijdkrachtenstructuur, was er nog een ander gebrekkig aspect dat vermeld moet worden. John Lynn heeft erop gewezen dat de EIC erin slaagde Sepoys in zijn legers te integreren, omdat ze rekening hield met hindoeïstische kasteregels en taboes.

“Lynn stelt dat om bestaande concepten van Jati (kaste), plicht, eer en loyaliteit in zijn troepen te bevorderen, de Compagnie er belang bij had om de Sepoy in zijn oorspronkelijke gemeenschap te laten integreren, voor zover de eisen van de militaire dienst dit toestonden” . Door soldaten toe te staan ​​in contact te blijven met en deel uit te maken van zijn thuisgemeenschap, zorgde de EIC er effectief voor dat zijn troepen goed zouden vechten om hun eer te behouden.

Integendeel, de Nederlanders waren ongevoelig voor dit sociologische aspect. Regimenten vloeiden samen omdat de voedingsvoorkeuren en taboes van de kaste werden gerespecteerd en gehandhaafd. Tot op heden is het Indiase leger, erfgenaam van het leger van de EIC, georganiseerd in regimenten die meestal gebaseerd zijn op kaste, religie, regio en taal, hoewel er ook gemengde regimenten zijn.