Hoe Nederlanders voorop liepen in voedseltechnologie en duurzaamheid

Het kleine Nederland is een leider geworden in het ontwikkelen van technologie voor duurzame landbouw. Niet alleen wordt het een belangrijke exporteur van voedsel in Europa, het is ook een model voor andere landen om afval en waterverbruik te minimaliseren, zei Laura Reiley, die verslag doet van de voedselhandel voor The Washington Post.

“Marktplaats”-presentator Kai Ryssdal sprak met Reiley over de Nederlandse vooruitgang op het gebied van verticale landbouw en het verbouwen van gewassen en vee met verminderde uitstoot van kooldioxide. Het volgende is een bewerkt transcript van hun gesprek.

Kai Ryssdal: OK, dus dit is een verhaal over eten. Ja. Maar echt, het is een technologieverhaal. Het is een gekke technologie van voedselverhaal.

Laura Reiley: Absoluut, een soort schokkend visueel smorgasbord.

Ryssdal: Nou, vertel me hoe je aan dit verhaal bent gekomen, want we moeten van tevoren zeggen, je weet een beetje van eten. Ik bedoel, je bent een professionele chef-kok geweest, je hebt prijzen gewonnen en al die jazz. En hier rapporteer je er nu over. Wat bracht je in dit verhaal?

Reilly: Nou, ik reed in het kielzog van deze geweldige Nederlandse fotograaf, Kadir van Lohuizen, maar hij keek naar hoe dit piepkleine Europese land qua waarde de op een na grootste exporteur van landbouwproducten ter wereld is, na de VS. Dus, weet je, ze doen ontzettend veel veeteelt en groenteproductie en zaadproductie op heel weinig land.

Ryssdal: Ja, we moeten hier duidelijk zijn, het is over het hele scala van ag, toch? Het is vee, het zijn siergroenten en -zaden, zoals je zei. Het is, ik bedoel, het is alles wat ze doen. En ze doen het op, om niet pejoratief te zijn, een relatieve postzegel van land.

Reilly: Ja, weet je, de helft van het land in het land is bestemd voor landbouw. Maar een interessant ding is dat ongeveer 24.000 hectare – dus ongeveer twee keer zo groot als Manhattan – onder glas ligt, en het zijn kassen. Ik bedoel, als je ooit over het noordelijke deel van het land bent gevlogen, niet zo ver van Amsterdam, dan lijkt het net iets uit ‘Blade Runner’, weet je, het zijn gewoon deze ongelooflijke vergezichten van sprankelend glas. Dus veel van wat ze doen is wat we nu indoor verticaal noemen – daar zijn een heleboel verschillende termen voor. Veel van wat ze doen is ook de technologie ontwikkelen die naar andere plaatsen kan worden geëxporteerd. En wat daar geweldig aan is, is dat het de boerderijen dichtbij de mensen kan brengen, en in delen van de wereld waar geen bouwland is.

Ryssdal: Ja. En grote multinationals gaan daarheen om te leren hoe het moet.

Reilly: Absoluut. Ik bedoel, ik denk dat er momenteel ontzettend veel interesse is om ons spel te verbeteren op het gebied van technologie, veel VC-geld en voedseltechnologie. Maar een deel van wat Nederland doet, is meer ouderwetse, regeneratieve landbouw, of, je weet wel, het minimaliseren van afval en watergebruik. Het is dus een soort klimaatvriendelijke, hightech landbouw.

Ryssdal: Zeg daar meer over, toch? Want onder de andere dingen die ze doen, is dat ze al deze productie doen zonder het aardgasverbruik te vergroten, zonder de CO2 te verhogen, de kunstmest te verminderen, al deze dingen te gebruiken die, weet je, de sleutel zullen worden als we proberen zaken te doen met een opwarmende planeet.

Reilly: Zeker. Ze zijn dus enorme producenten van uien en tomaten, en ze kunnen een pond tomaten produceren met slechts een halve liter water. En het gemiddelde wereldwijd is 28 gallon. Dus je ziet een echte discrepantie –

Ryssdal: Zeg dat nog eens, want dat is wild.

Reilly: Ja, dus gemiddeld over de hele wereld is 28 liter water nodig om een ​​pond tomaten te produceren. In Nederland is dat anderhalve liter, dus dat water wordt niet verspild. En de ironie is dat ze een generatie geleden een verschrikkelijke reputatie hadden. Het waren gewoon van die harde kogelballen die niemand wilde eten. En dus hebben ze hun reputatie echt veranderd. En niet alleen aan de groentekant, maar ook aan de veehouderij. Dus, kippen, vleesvarkens, het zijn enorme exporteurs, nu de grootste Europese exporteur, en veel van die ribben komen naar soort middelgrote restaurantketens in de Verenigde Staten. Dus je hebt waarschijnlijk – ik ga geen namen noemen, maar je hebt er waarschijnlijk een aantal voor jou onbekende gegeten.

Ryssdal: Kijk, ik bedoel, je moet toch een heel dier gebruiken? Laat me je dit vragen: je hebt zeker de Central Valley in Californië op en neer gereden, toch? En al die landbouw daar gezien, ja?

Reilly: Absoluut. Ja.

Ryssdal: Oke. Dus, hoe lang denk je dat het aan Big Ag in de Verenigde Staten zal worden gegeven en hoe diepgeworteld het is – en dat zeg ik niet pejoratief, toch? Je kunt er veel pejoratieve dingen over zeggen. Maar het is een feit dat we in dit land grootschalige landbouw op industriële schaal hebben. Hoe lang denk je dat het zal duren, of zal het ooit duren, dat de Amerikaanse landbouw ook maar in de buurt komt van wat de Nederlandse landbouw is, denk je?

Reilly: Ik denk dat het noodzakelijk is. We hebben veel mislukkingen gehad van enkele van deze grote indoor soorten spraakmakende indoor vertical farms. En een deel daarvan is alleen omdat de opstartkosten zo onbetaalbaar zijn, maar als we die initiële kosten eenmaal hebben afgeschreven, is er veel reden om aan te nemen dat het veel efficiënter zal zijn. En naarmate de LED-lamptechnologie toeneemt, wordt het goedkoper om op die manier te boeren en is er zeker veel minder water nodig.

Ryssdal: Ja, het licht in sommige van die foto’s, sommige foto’s in dit artikel waren nogal wild. Oké, je bent een vrouw die weet wat eten is. Je bent een opgeleide chef-kok, je doet dit al heel lang. Ik moet geloven dat je wat van deze producten hebt geproefd in –

Reilly: Nou, dat heb ik zeker. Ja, ik denk dat ik voor bladgroenten en voor kruiden een verschil proef. Het grote soort machtsstrijd ging altijd over voedingsdichtheid. Zeker, vuilboeren hebben een beetje een stinkend oog of dit spul wel zo goed voor je is. We hebben wat mensen nodig zonder huid in het spel om wat meer van deze testen te doen, maar zeker voor bladgroenten en voor kruiden en dat soort dingen, is het veel slimmer om het te laten groeien direct naast waar mensen het consumeren dan om het 3.000 mijl te vervoeren.