Angst en walging bij Ibrox: de klok tikt af op de Nederlandse ramp.

Voordat dit seizoen begon, hielden veel mensen zichzelf voor de gek dat er een effectieve titeluitdaging zou zijn in deze campagne. Ze keken naar onze zinderende vorm na onze plakkerige start vorig seizoen en weigerden te erkennen wat het betekende.

Verder keken ze naar de verbazingwekkende aanloop van Ibrox naar een Europese finale – alleen verbazingwekkend vanwege de hype die eromheen was, en negeerden enkele objectieve feiten die ik nooit beu ben om erop te wijzen en die zelfs nu niet moe worden om erop te wijzen (zeven overwinningen in eenentwintig games, mensen) – en trok er alle verkeerde conclusies uit die mogelijk waren.

Ze waren een Europese eliteclub. We waren een zeer krachtige binnenlandse macht. Dat leidde ertoe dat zoveel hacks gewaagde voorspellingen deden over de race die naar de laatste dag zou gaan, en velen van hen concludeerden dat de nieuwe kracht van Europa te sterk voor ons zou zijn.

Ik voorspel met vertrouwen dat we de titel met een marge van twee cijfers zouden winnen. Voordat er dit seizoen een bal werd getrapt.

Voordat er een handtekening werd gezet. Gebaseerd op wat?

Op twee dingen; Ange’s team blijft sterk groeien, waardoor we veel te goed zijn voor de binnenlandse oppositie, en op iets dat net zo duidelijk is; noch het Ibrox-team noch hun manager is zo goed.

Niets dat tot nu toe is gebeurd, heeft me in het minst verrast. Champions League-voetbal zou altijd een klasse boven ons zijn, maar ik wist dat het mijlen te goed zou zijn voor hun zielige regenbui.

De huiselijke vorm was uitzonderlijk bij Celtic en vreselijk bij Ibrox.

We hebben alles goed gedaan op de transfermarkt en het was duidelijk uit hun ondertekeningsbeleid dat één cruciale speler – Aribo – niet goed was vervangen, en dat is gebleken. Het blijkt dat ze Bassey ook niet goed hebben vervangen. Ze zijn een team met één noot, waarbij alleen de aanvallers betrouwbaar scoren, als je hun strafschopnemer negeert.

Toen Ange eerder zijn vernietigende interview gaf, waarin hij zei dat Ross County alleen met een penalty zou gaan scoren, had hij het net zo goed over de Ibrox-club kunnen hebben. Omdat er vanmiddag niets aan de hand was en ze het geluk hadden om het punt te krijgen dat ze deden. De problemen daar gaan veel dieper dan de problemen met de manager.

Maar de manager… nou ja, laten we eerlijk zijn, hij is niet geweldig, toch? Als er een minder inspirerend figuur is in het Schotse voetbal, moet ik hem nog ontmoeten. Van Bronckhorst heeft nog nooit geklonken als iemand die autoriteit uitstraalt. Tegenwoordig klinkt hij als een man die een stap te kort komt om om genade te smeken. Hij zal het niet krijgen, noch van de media, noch van hun fans.

In zekere zin heb je medelijden met hem als je niet zo druk bezig was met lachen om de hele puinhoop die hij ervan heeft gemaakt, en het feit dat hij ervoor heeft gekozen om bij een club te managen die absoluut gestoord is.

Er is iets meedogenloos aan het aanvalsniveau waarop hij zich bevindt, iets waardoor je voor de underdog wilt pleiten. Maar meestal zouden we voor onszelf zorgen, want zolang hij er is, zullen ze nooit grip krijgen op de problemen die ze hebben.

Maar het is de moeite waard eraan te denken dat de media die de wapens op hem hebben gericht, hem nog niet zo lang geleden vanuit de hemel prezen. We hadden clowns als Boyd en Ferguson die vrij stoutmoedig voorspelden dat hij ‘het nummer van Ange heeft’ en dat succes spoedig zou volgen. Zijn Europese “run” werd geprezen als bewijs dat hij een soort tactisch genie was.

Vorig seizoen dit keer – met de verbluffende ontknoping over slechts enkele weken – noemde Hugh Keevins hem de manager van het jaar en een belangrijker figuur dan Gerrard, en hij had er vertrouwen in dat hij het seizoen zou doorkomen zonder een wedstrijd te verliezen.

Geen van deze mensen – geen van hen – wil daar nu aan herinnerd worden.

In plaats daarvan is hij het mikpunt van grappen en wordt er constant over hem gespeculeerd.

Managers bespreken openlijk de functie bij Ibrox, zelfs sommigen die al een baan hebben. Martindale speelt er een spelletje mee, en zijn opmerkingen over hoe Hearts “de top twee zou kunnen splitsen” zijn niet aan ons gericht, maar een manier om te zeggen dat de Ibrox-baas overal in de winkel aanwezig is. Beale zou het zeker overwegen en Sean Dyche is zo goed als het bestuur daar vertellen om op te schieten en een beslissing te nemen.

Het heeft allemaal iets smerigs en ongepasts. Het doet me in zekere zin denken aan iets dat ik ooit heb gelezen over de adder, die jaagt en beten toedient totdat hij voldoende gif heeft geïnjecteerd. Maar omdat het gif tijd kost, moet de slang zijn prooi volgen en volgen totdat wat het ook is, niet meer kan bewegen.

Als analogie met wat deze man nu doormaakt door toedoen van de media, zul je moeite hebben om beter te worden. Dit is een gewond dier en ze volgen het nu en wachten tot het sterft. Ze weten dat het zal gebeuren. Een club met meer opties zou zowel in zijn belang als in zijn eigen belang handelen en hem uit zijn lijden verlossen. Misschien doen ze het binnenkort.

Maar voorlopig strompelt hij verder, gewond, terwijl de dood al door zijn systeem raast, hem zwakker makend met elk negatief resultaat. Als de race nog steeds dichtbij was, zou hij misschien tot de zomer mank lopen, maar de aanblik van dit Keltische team dat nog een competitietrofee paradeert, zou in ieder geval geen scenario zijn dat hij lang zou hebben overleefd.

Als je hem zou ontslaan, zou dit het perfecte moment zijn, nu, vanavond. Dat geeft de club vijf weken de tijd om op zoek te gaan naar een vervanger. Er is geen seconde te verliezen. Toch beweert hij dat hij tijdens de interlandperiode “op een bepaald moment” met hen zal praten, maar hij verwacht hoe dan ook hun volledige steun te behouden, hoewel ik me dat niet kan voorstellen.

Rapporten op hun forum vanavond, waar ze zo woedend zijn als ze in een lange, lange tijd zijn geweest, suggereren dat het £ 4,6 miljoen zal kosten om hem en het achterkamertjesteam te ontslaan. Ik denk dat dat cijfer waarschijnlijk een zeer conservatieve schatting is; het is hoe dan ook veel geld.

Zoals Chuck Palahniuk schreef in Fight Club: “Als de tijdlijn lang genoeg is, daalt het overlevingspercentage voor iedereen tot nul” en zeker is Van Bronckhorst, na slechts een jaar in zijn werk, dichter bij het einde dan bij het begin.

Blessures kunnen hem misschien enige verlichting bieden, maar de indruk dat een club achteruit gaat, is onontkoombaar, en eigenlijk zou hij het veel beter moeten doen met de middelen die hij heeft … vooral wanneer hij verdoemd wordt door zijn eigen woorden met betrekking tot hoe de financiële kloof is wat het verschil heeft gemaakt in de Champions League.

Dus ik kan me voorstellen dat er op dit moment zowel angst als afkeer is in de bestuurskamer, waar de uiteindelijke beslissing over Van Bronckhorst zal worden genomen. Beide emoties lopen zeker hoogtij op de forums, waar ze zich realiseren dat als ze veel geld moeten betalen om deze man uit de boeken te krijgen, dat hem vervangen, wat meer zal kosten, ten koste zal gaan van hun transferbudget … en dat is het laatste wat ze nodig hebben met een volledige zomerreconstructie vereist.

Er zou meer geld kunnen zijn als ze weer Champions League-voetbal zouden krijgen, maar ze weten ook dat kwalificatie voor de Groepsfase geen gegeven is tenzij ze de titel winnen … wedstrijd die ze nog hebben in de competitie en als we hetzelfde zouden doen (minus de wedstrijden tegen hen), zou ons doelsaldo nog steeds voldoende kunnen zijn om het veilig te stellen.

Voor Van Bronckhorst rest nu alleen nog de onvermijdelijkheid van wanneer.

Als is hier niet meer van toepassing. Hij is een dode man die loopt, en niet alleen vanwege zijn eigen tekortkomingen, maar omdat, zoals Ange opmerkte, we nu gewoon te meedogenloos zijn om iets op te geven en dat betekent dat hij uiteindelijk niet zal doen waarvoor hij is aangenomen. , om ze kampioen te maken.

In dit stadium maakt hij ze niet eens kanshebbers.